Teatr Tieranatomisches
Zbudowany w 1789 roku przez Carla Gottharda Langhansa, tego samego architekta za Bramą Brandenburską, Teatr Tieranatomisches na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie jest pięknym budynkiem, który był świadkiem dziesięcioleci zwierzęcych rozbiorów.
Założenie teatru anatomicznego wyreżyserował król Fryderyk Wilhelm II, który uważał, że konie i bydło w kraju potrzebują szkoły weterynaryjnej do badania swoich chorób. Kopuła została zbudowana z oświetlaną strukturą kratownicową, aby wpuścić światło przed elektrycznością. Ozdobą wnętrza są murale zwierząt i sceny wiejskie, podczas gdy głowy zwierząt i czaszki zdobią zewnętrzną część budynku. Korzystanie z teatru do rozbioru zwierząt rozpoczęło się w 1790 roku, a ciała zostały podniesione i opuszczone na stole, który przeniósł się przez podłogę.
Budynek jest obecnie najstarszą zachowaną strukturą akademicką Berlina. Po szeroko zakrojonej renowacji Teatr Tieranatomisches został ponownie otwarty dla publiczności w 2012 roku. Teraz, gdy odbywają się wystawy w przestrzeni, zwiedzający mogą doświadczyć teatru klasycystycznego z całą XVIII-wieczną medyczną sławą, szczęśliwie bez makabrycznego odoru.
Fliegeberg
Fliegeberg w Berlinie (dosłownie „Fly Mountain”) to 15-metrowy sztuczny pagórek wzniesiony przez Otto Lilienthala, pierwszą osobę, która z powodzeniem wykonuje powtarzające się, dobrze udokumentowane loty na cięższych od powietrza szybowcach. Wzgórze stoi teraz pośrodku parku nazwanego jego imieniem, zbudowanego jako pomnik pioniera lotów.
Lilienthal urodził się w Anklam, w pruskiej prowincji Pomorze w 1848 roku. Był zafascynowany lotem ptaków, do punktu budowy sztucznych skrzydeł przy pomocy swojego brata Gustava. Nie ma dowodów na to, że te wczesne latające maszyny działały, ale ustawiły Otto na ścieżce, która w końcu doprowadzi lot w ludzkie ręce.
Rozpoczął pracę jako inżynier, a następnie założył własną firmę produkującą silniki parowe. Jednak nigdy nie przestał robić badań nad ucieczką ptaków – w szczególności bocianów – i nadal testował szybowce własnego projektu. Jego pierwszy publiczny test odbył się w 1891 r. W Windmühlenberg („Windmill Mountain”) niedaleko Poczdamu. W ciągu kilku następnych lat przeprowadzał testy w kilku miejscach, aż w 1894 roku zbudował Fliegeberg w pobliżu jego domu w Lichterfelde, obecnie części Berlina. Jego testy tutaj często przyciągały tłumy, a płaskie tereny otaczające wzgórze pozwalały na sfotografowanie testów. W miarę jak jego lot rozprzestrzeniał się po całym świecie, stał się znany jako „Król Szybowcowy”.
Ostatni lot Otto Lilienthala miał miejsce 9 sierpnia 1896 roku. Testował on nowy projekt szybowca na wzgórzach w pobliżu miasta Rhinow, miejsca, gdzie przeprowadzał wcześniej testy. Podczas lotu Lilienthal próbował opuścić szybowiec, ale był zbyt daleko i znalazł się bezpośrednio w dół. Mimo dołożenia wszelkich starań Lilienthal nie mógł odzyskać kontroli; zarówno on, jak i szybowiec, spadli na ziemię z wysokości 15 metrów, łamiąc szyję Lilienthala. Zmarł następnego dnia.
W chwili śmierci Lilienthala opatentował on 25 projektów szybowców, które zainspirowałyby innych wczesnych lotników, w tym Braci Wright.
Jego poligon testowy zamienił się w Lilienthalpark w 1900 roku, aw 1932 roku na szczycie Fliegeberg zbudowano pomnik pamięci Lilienthala. W ceremonii odsłonięcia uczestniczyli Gustav Lilienthal i Paul Beylich, który był jednym z głównych asystentów Otto (obaj są uhonorowani małymi betonowymi tablicami u podstawy wzgórza). Pomnik został zaprojektowany przez architekta Fritza Freymüllera i ma formę brązowej kuli otoczonej okrągłym pawilonem, który jest otwarty w środku, pozostawiając globus wystawiony na działanie nieba.
Pierwotny glob został stopiony podczas II Wojny Światowej i ostatecznie został zastąpiony w 1990 roku (po tym, jak został zastąpiony przez kamienną kulę w 1955 roku). Obecny glob jest opisany ścieżkami słynnych lotów, na cześć wielkich osiągnięć, które zainspirował Otto Lilienthal, ale nigdy nie doczekał.
Georg-von-Rauch-Haus
Nazwany na cześć anarchisty i „miejskiej partyzantki” Georga von Raucha, zastrzelonego przez zachodnioniemiecką policję w 1971 roku, Georg-von-Rauch-Haus stał się centrum antagonizmu pomiędzy lewicowym ruchem berlińskim a policją.
Od początku 1971 r. Lokatorzy i działacze polityczni zajmowali dawny pokój pielęgniarek w pobliżu szpitala Bethanien przy Mariannenplatz w Kreuzbergu. W dniu 8 grudnia 1971 r. Policja przeprowadziła operację mającą na celu usunięcie squatersów z lokalu, co doprowadziło do protestu i konfrontacji na dużą skalę, podczas których policja zaatakowała tłum gazem łzawiącym i pałkami. Niemiecki zespół polityczny, Ton Steine Scherben, był związany z komuną i opisał scenę w ich hymnie protestacyjnym „Rauch-Haus-Song” w przyszłym roku.
Dziś Georg-von-Rauch-Haus nadal działa jako wolny żywy kolektyw z około 40 członkami w danym czasie. Ciągle obecne graffiti, dzwoniące na niższy poziom budynku, zapewnia, że wszyscy przechodnie rozpoznają znaczenie budynku. Sama struktura została uszkodzona przez widoczną próbę podpalenia w 2011 roku, ale nadal jest gospodarzem wielu wydarzeń muzycznych i kulturalnych, podobnie jak hamburska Rote Flora.
Spandauer Zitadelle (Cytadela Spandau)
Zbudowany na strategicznej wyspie u zbiegu rzek Haweli i Sprewy, różne fortyfikacje chroniły miasto Spandau (obecnie dzielnica Berlina) od co najmniej 1197 r. Obecna forma cytadeli pochodzi jednak głównie ze środkowej części pod koniec XVI wieku, choć zawiera starsze segmenty, takie jak Juli-ces z XIII w., najstarszy budynek Berlina.
Forteca została zaprojektowana i zbudowana przede wszystkim przez hrabiego Rochusa zu Lynar, i została ukończona w roku 1594, choć miała pełnić rolę militarną przez następne 360-letnie okresy. Podczas wojny trzydziestoletniej służył jako baza operacji dla sił szwedzkich podczas interwencji króla Gustawa II Adolfa. Cytadela padłaby najpierw na oddziały wroga w 1806 roku, kiedy została przejęta przez armie Napoleona. Podczas francuskiego oblężenia znaczna część cytadeli została zniszczona, ale została odbudowana i służyła jako więzienie dla pruskich dysydentów, a także skarbca, w szczególności wykorzystywanego do przechowywania reparacji wojennych po wojnie francusko-pruskiej.
Koniec jego kariery wojskowej nastąpił w 1945 roku, kiedy został stacjonowany przez nazistowskich żołnierzy podczas bitwy o Berlin. Kiedy stało się jasne, że przegrały, Niemcy oddali cytadelę żołnierzom radzieckim, którzy byli ostatnim personelem wojskowym, który ją okupował. Wraz z podziałem Berlina na cztery strefy okupacyjne Spandau zostało przekazane Brytyjczykom, a cytadela przekazana do użytku cywilnego.
Począwszy od 1950 r., Cytadela Spandau była miejscem szkoły budowlanej, ale w 1986 r. Stała się atrakcją turystyczną i kulturalną. Teraz jedynymi armatami, które można usłyszeć z cytadeli, byłby występ podczas Uwertury 1812 podczas jednego z wielu koncertów tam odbywających się. Można jednak zobaczyć stare armaty wraz z innymi znaleziskami archeologicznymi, dziełami historycznymi i dziełami sztuki w różnych muzeach i wystawach, które znajdują się w cytadeli.
Wreszcie, sklepione dachy różnych fortecznych budynków stanowią idealną zimową kryjówkę dla 10.000 nietoperzy, co roku odwiedzają cytadelę.
