Angelita Cenote
Ostatnią rzeczą, jakiej większość nurków spodziewa się znaleźć podczas nurkowania, jest kolejna rzeka pod wodą, ale dokładnie to czeka w głębi zalanej jaskini znanej jako Cenita Angelity.
W gęstej meksykańskiej dżungli, tuż za ruinami miasta Majów w Tulum, seria zapadlisk i jaskiń w dżungli prowadzi do niesamowitego zanurzonego świata. Jednym z takich otworów jest Angelita Cenote: szeroki, 200-metrowy basen, który otwiera się nagle z gęstej dżungli. Jaskinia powstała z kruszenia porowatego wapienia, gdy woda wkradła się i wydrążyła przestrzeń. Otwarta jaskinia była kiedyś nawet czczona jako święte miejsce przez starożytne kultury Majów, stąd jego nazwa; „Cenote” będące pochodną słowa Majów oznaczającego „świętą studnię”.
Oprócz naturalnego piękna bujnej dżungli zalana jaskinia Angelita ma wyjątkową jakość: wydaje się, że oddzielna rzeka biegnie w pobliżu dna wypełnionego wodą dołu. Ta iluzja jest wynikiem chemii wody. Różne części wody w jaskiniach mają różne poziomy zasolenia, powodując, że gęstsza woda opada na dno, gdzie wygląda jak mglista podwodna rzeka.
The Angelita Cenote jest popularnym miejscem do nurkowania, pomimo wysokiego poziomu trudności w nurkowaniu, zarówno ze względu na odległe położenie wejścia, jak i podziemny charakter nurkowania. Jednak żądni przygód śmigacze są nagradzani jedynymi w swoim rodzaju widokami na podwodną „rzekę”. Po prostu nie daj się porwać.
Calakmul
W Meksyku, zaledwie 22 mil na północ od granicy z Gwatemalą i pośrodku rezerwatu biosfery Calakmul, w sercu półwyspu Jukatan leży masywne miasto Majów, Calakmul.
Witryna została ponownie odkryta przez amerykańskiego botanika o nazwie Cyrus Lundell w 1931 roku, który nazwał miejsce Calakmul, co oznacza Dwa przyległe kopce. Ze względu na odległe położenie i gęste zalesienie, pozostało niezbadane i nietknięte od czasu jego porzucenia 500 lat wcześniej. Dopiero po ogłoszeniu w 1993 r. Wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO prace rozpoczęły się na tym miejscu, a znaczenie tego miasta stało się widoczne.
Znaczenie miasta rozumiane jest poprzez liczne odniesienia znalezione w świecie Majów. Głównym rywalem miasta i głównym cierniem w jego boku był Tikal, Gwatemala. Obaj dukowali go o pozycję i wpływy, dopóki władza nie przesunęła się na północ w miejscach takich jak Uxmal i Chichen Itza. Niedługo potem, około 900 AD, królestwo Majów uległo tajemniczej zapaści.
Budowa tutaj rozpoczęła się w 6 wieku. BC i do 250 AD większość jego struktur zostało już zbudowanych. Miasto obejmuje 27 km kwadratowych. i zawiera ponad 7 000 struktur, z których tylko niewielka część została wykopana i odtworzona. Dżungla jest tutaj bardzo gęsta i można przegapić fakt, że masz zamiar natknąć się na piramidę, dopóki nie staniesz przed nią.
W okresie rozkwitu, około 6 wieku. AD, pochwalił się populacją bliską 65 000 ludzi. Ostatnio odkryto malowidła przedstawiające życie codzienne, a ich jakość i zachowanie rywalizują z produktami Bonampak. Murale nie są jeszcze otwarte dla publiczności, ale ich odkrycie dobrze wróży temu, co jeszcze zostało odkryte. Opracowano rozbudowany system kanałów i zbiorników, aby wesprzeć populację i system uprawy w porze suchej. Zbiorniki te są tak solidnie zbudowane, że nadal są używane przez archeologów i robotników na budowie.
Struktura II, znana także jako „Wielka Piramida”, ma podstawę obejmującą 5 akrów i wznosi się na wysokość 174 stóp – co czyni ją zarówno najwyższą piramidą na Jukatanie, jak i największą strukturą odkrytą jeszcze w świecie Majów. Po spoconej i żmudnej wspinaczce na szczyt można zauważyć szczyty wielu nieprzebytych piramid o niemal równej wysokości, aw pogodny dzień można zobaczyć sąsiednie miejsce El Mirador (na południe przez granicę do Gwatemali).
Obserwacje tukanów są powszechne, ponieważ w Biosferze mieszka 350 rodzimych i migrujących gatunków ptaków, a także małpy wyjączek.
Zamek Chapultepec
Kiedy myślimy o zamkach, myślimy o Europie i Azji, o wieżach Neuschwansteina i ogromnych dziedzińcach i zblokowanych pałacach, które zaludniają Zakazane Miasto. Ameryka Północna nie jest kontynentem, który ma tonę „zamku wierzeń”, głównie dlatego, że współczesna historia Ameryki Północnej (pochodząca od przybycia białych osadników) to w przeważającej części historia kolonii lub demokracji. Jednak na kontynencie północnoamerykańskim istnieje jedna struktura, która może naprawdę twierdzić, że jest zamkiem w Zamku Chapultepec w Meksyku.
Chapultepec ma dość wątpliwą różnicę, że jest jedynym zamkiem w Ameryce Północnej, który może pomieścić faktycznych władców. Pierwotnie został zbudowany w 1725 r. Na polecenie wicekróla Bernarda de Gálveza i miał być wielkim dworkiem dla wicekróla, który był naczelnym wodzem hiszpańskiej kolonii Nowej Hiszpanii. Podczas meksykańskiej wojny o niepodległość zamek został opuszczony i przez kilka dziesięcioleci pozostawał w stanie zaniedbania. Został w końcu odnowiony i przekształcony w Akademię Wojskową. W tym charakterze zamek służył jako miejsce bitwy pod Chapultepec podczas wojny amerykańsko-meksykańskiej w 1847 roku.
Wraz z powstaniem drugiego Meksykańskiego Imperium w 1864 roku zamek stał się oficjalną rezydencją cesarza Maksymiliana I i jego żony, cesarzowej Carloty. Maksymilian, będąc imieniem i nazwiskiem, cesarzem Meksyku, był w rzeczywistości austriackim księciem z dynastii Habsburgów, który w ogóle nie był etnicznie meksykański, gdy zaproponował koronę meksykańskim monarchistom. W tym okresie zamek zaczął nabierać obecnego planu, a Maksymilian zatrudniał wielu architektów, aby przebudowali zamek w stylu neoklasycznym, który był wówczas popularny.
Niestety dla jego panowania Maximilian, a wraz z nim drugie imperium meksykańskie, zostały gwałtownie zatrzymane zaledwie cztery lata później w 1867 roku, kiedy został zastrzelony przez pluton egzekucyjny wraz z kilkoma jego najbardziej lojalnymi zwolennikami. Wraz z ustanowieniem Republiki Meksykańskiej pod Benito Juárez Cahpultepec ponownie zaczął popadać w niełaskę i ruinę.
Obecnie zamek jest siedzibą Narodowego Muzeum Kultury, dawniej znanego jako Muzeum Historii Naturalnej. Zostało założone jako takie przez Lázaro Cárdenasa w 1939 r. W tym charakterze jest otwarte dla zwiedzających, którzy mogą przyjść i zwiedzić zarówno sam zamek, jak i różne zbiory, które obecnie mieści. W ciągu ostatnich dziesięcioleci stała się ulubioną lokalizacją reżyserów filmowych w filmach Vera Cruz Roberta Aldricha i Romea i Julii Baza Luhrmanna.
