Cenote Zací
Jeden z wielu zalanych wodą otworów – które leżą na półwyspie Jukatan, to Cenote Zací znajduje się w niewielkim mieście Valladolid, które zostało zbudowane na miejscu osadnictwa Majów w Zaci, od którego pochodzi nazwa tego miejsca.
Choć Cenote Zací jest nieco bardziej otwarty niż inne cenoty (a przez to nieco mniej klaustrofobiczne), oferuje chłodne, cieniste wytchnienie od tropikalnego gorąca, ze skośnym przejściem ze schodami wyrzeźbionymi tuż przy naturalnym kamieniu prowadzącym w dół za stalaktytami do wody powierzchnia. Jaskinia ma około 150 stóp szerokości i 260 stóp głębokości, z których większość jest wypełniona wodą. Wiele osób, w tym wielu mieszkańców, dołącza do bezokich czarnych ryb, które pływają w głębokich, zimnych wodach, choć bliskość miejskich rur kanalizacyjnych odstrasza niektórych turystów. Niektórzy śmiali goście byli nawet znani z nurkowania z wysokiej półki w połowie jaskini.
Mówi się, że półwysep Jukatan ma aż 6000 takich dziur wbitych w krajobraz dżungli. Chociaż Cenote Zací może być jedynym położonym w otoczeniu w dużej mierze miejskiej. Niezależnie od tego, czy ktoś chce pływać, czy nie, Cenote Zací oferuje spokojny cień i malownicze widoki na jaskinię, których większość miast po prostu nie może zaoferować.
Viejo San Juan Parangaricutiro
20 lutego 1943 roku nowy wulkan zaczął podnosić się z pola kukurydzy, erupując i powoli pożerając dwie wioski w lawie i popiele.
Mówi się, że gdy Parícutin wybuchł, dzwony kościelne San Juan Parangaricutiro tańczyły w odległości dwóch mil. Dzwony zabrzmiały, ziemia dudniła, a lawa zaczęła płynąć. Minęło rok, zanim lawina dotarła i stopiła skałę murów cmentarnych wokół tego małego kościoła, ale lawa w końcu spłynęła ponad grobami, pozostawiając nietkniętą wieżę kościoła i ołtarz. Wulkan Parícutin nadal wybuchał przez kolejne osiem lat, ale mały kościół wytrzymał to wszystko.
Na szczęście mieszkańcy ewakuowali się na długo przed dotarciem lawy do miasta i nikt nie został zabity. Szybko rozpoczęli budowę nowego kościoła – Nuevo San Juan Paragaricutiro – w pobliskim rejonie, który nie był dotknięty erupcją.
Dzisiaj pierwotny kościół San Juan Parangaricutiro wciąż stoi, w połowie pochowany w zestalonej lawowej skale, z potężnym stożkiem żużlowym Parícutina, który wyłania się w tle. To wszystko, co pozostało z wioski. Wspinanie się po skałach wulkanicznych, aby zobaczyć kościół, który przetrwał katastrofę, stało się turystycznym doświadczeniem i głównym źródłem dochodów dla regionu.
Wulkan Paricutin jest najmłodszym wulkanem na świecie, a geolodzy mieli wyjątkową możliwość zbadania, w jaki sposób powstają wulkany. Jeśli chcesz zobaczyć prawdziwy wybuch wulkanu, obejrzyj film Kapitana z Kastylii, z Cesar Romero jako Hernana Cortesa. Film został nakręcony w Michoacan i Guerrero. To klimatyczna scena finałowa przedstawiająca falujący pióropusz jako niezamierzone tło.
Know Before You Go
Jedną godzinę drogi od przystanku autobusowego w Angahuan – Przejedź przez autostradę i podążaj drogą z łukami drucianymi przez 10 minut, skręć w prawo na głównym placu miasta, po 200 metrach skręć w lewo i kieruj się tą drogą poza miasto do Centrum Turystycznego gdzie zaczyna się dobrze oznakowana ścieżka do kościoła. Lub wynająć przewodnika z miasta. 19 ° 31’59.58 „N 102 ° 14’49.88” W
La Pascualita
Chihuahua, meksykańska La Pascualita, od dziesięcioleci daje kupującym okna pełzanie dzięki niesamowicie realistycznemu wyglądowi i możliwym przygodom po zmroku.
Ubrany w odzież ślubną i wystawiony w niezbyt eleganckim oknie sklepu, La Pascualita nie jest twoim przeciętnym manekinem. Miejscowa plotka głosi, że manekin z ubraniami to właściwie dobrze zachowane ciało córki właściciela, która zmarła z powodu ugryzienia pająka z czarnej wdowy tuż przed własnym ślubem.
O dziwo, La Pascualita przez ponad 80 lat „żył” w oknie sklepu La Popular. Po raz pierwszy pojawiła się 25 marca 1930 roku, podobno nosiła suknię z kolekcji wiosna / lato. Natychmiast miejscowi uderzyli, jak wyglądała prawdziwa La Pascualita. Byli także bardzo zaniepokojeni jej niesamowitym podobieństwem do właściciela Pascuala Esparz, a biorąc pod uwagę niedawne odejście jej córki, plotki o makabrycznym pochodzeniu natychmiast zaczęły wirować wokół manekina. Pojawiła się nawet plotka, że La Pascualita zmienia swoją pozycję, gdy nikt nie patrzy.
Nawet przy bliższej inspekcji skóra, dłonie, pozornie żylaki i włosy La Pascuality wyglądają bardzo realistycznie, podobnie jak zachowane ciała Lenina i Mao, które zostały publicznie zabalsamowane odpowiednio w 1924 i 1976 roku. Jednakże, w przeciwieństwie do faktycznie zachowanych towarzyszy, La Pascualita nie jest trzymana pod czujnym okiem uzbrojonych strażników. W rzeczywistości jest ona widoczna dla wszystkich, aby zobaczyć, czy podróż w dół w ciemnym zakątku niesamowitej doliny jest tym, czego szukacie.
Diego Rivera i Frida Kahlo House Studio Museum
Podczas gdy Casa Azul Fridy Kahlo w pobliskim Coyoacan może być bardziej charakterystyczną siedzibą meksykańskiego surrealisty, ona również mieszkała i pracowała w innym Casa Azul, jej dom w niebieskim kolorze w związku, który dzieliła z mężem Diego Rivery, w bliźniaczych domach połączonych podwyższony most.
W przestronnych, oszałamiających architektonicznie pomieszczeniach muzeum można obejrzeć wiele dzieł sztuki Rivera i Kahlo, w tym kolekcję figurek ludzi, szkieletów i zwierząt Rivery z papieru-mâché, wszystkie zebrane w studio, w którym po raz pierwszy je skonstruował .
Bliźniacze domy zostały zaprojektowane przez słynnego malarza i architekta Juana O’Gormana, przyjaciela Rivera i zbudowane w 1930 roku. Łączą odważny styl funkcjonalizmu z bardziej tradycyjnymi meksykańskimi formami i akcentami, w tym freskami i rzędami kaktusów. Frida Kahlo mieszkała w tym domu aż do swojej śmierci w 1954 roku, a Rivera nadal tam mieszkała aż do śmierci trzy lata później.
Grutas de García
Jaskinie odkrył w 1843 roku ksiądz Juan Antonio Sobrevilla, który natknął się na nich podczas zwiedzania okolicy. Góra, która zawiera jaskinie El Fraile lub Friar, nosi imię jej ostatniego odkrywcy.
Znajduje się w Parku Narodowym Cumbres de Monterrey, Cerro Del Fraile osiąga około 750 metrów nad ziemią wokół niego i 1080 metrów nad poziomem morza. Grutas de García rozciąga się na ponad 3,5 km wewnątrz Cerro Del Fraile. Po wejściu są dwie ścieżki, jedna o długości 2,5 km z 16 oddzielnymi komorami, a druga o długości 1 km z 11 komorami.
Składające się głównie z wapienia, jaskinie zawierają wiele stalaktytów i stalagmitów. Wiele formacji nosi nazwę „Komnata Światła”, ponieważ światło przenika przez skały. „Ósmy cud”, w którym stalagmit i stalaktyt urosły do siebie tworząc kolumnę. Jedną z bardziej intrygujących formacji jest „El Mirador de la Mano”, stalagmit rosnący w górę niczym olbrzymia pomarszczona ręka.
Do jaskiń można dotrzeć stromą ścieżką lub kolejką linową. Tramwaj powietrzny to płynna, krótka jazda, znacznie wygodniejsza niż poprzednia metoda transportu. Zanim szwajcarska firma zainstalowała nowy, elegancki tramwaj powietrzny, pojawił się wagon silnikowy, który zaprowadził pasażerów po stromym zboczu. Zwiedzający musieli opuścić wagę, gdy był ustawiony pod kątem 45 stopni, co nie było łatwym zadaniem dla wszystkich.
