Łuk Cabo San Lucas
Baja California jest drugim co do długości półwyspem na świecie i pomaga tworzyć Zatokę Kalifornijską, jedno z najbardziej różnorodnych biologicznie mórz na świecie. Oboje kończą w malowniczym Łuku Cabo San Lucas.
Przytulony przez Playa del Amor po stronie zatoki i Playa del Divorcio po stronie oceanu, łuk wapienny – znany lokalnie i odpowiednio, jako El Arco – został wyrzeźbiony przez tysiąclecia przez te same wiatry i silne siły pływowe, które sprawiają, że pływanie na ta ostatnia jest potencjalnie zabójcza, a więc zdecydowanie nierozsądna. Łuk zapewnia atrakcyjne miejsce na zdjęcia dla odwiedzających pobliski Cabo San Lucas. Służy także jako popularne miejsce spotkań lwów morskich, które zebrały się w miejscu na długo przed tym, zanim Cabo stało się całością.
Niedostępny dla lądu, ci, którzy chcą odwiedzić ten gustowny kawałek architektury organicznej, powinni pozdrowić taksówkę łodzią w przystani Cabo San Lucas i powiedzieć: „Proszę mnie zawieźć do krainy, proszę!”. Co to jest inna nazwa. Ma wiele nazwisk, ale bez względu na to, który wybierzesz, ludzie będą wiedzieć, o czym mówisz: miejsce, w którym kończy się ziemia, w „el arco”, niedaleko Cabo San Lucas.
Zdumiewająco wszechobecne twierdzenia, że El Arco „służył jako tło dla trzeciego albumu The Marshall Tucker Band” (cokolwiek „serv [ing] jako tło” dla albumu oznacza) okazują się trudne – jeśli nie niemożliwe – do weryfikacji.
La Rotonda del Mar
Nadmorska, nadmorska malecon w Puerto Vallarta (promenada) to słoneczny spacer turystyczny porośnięty palmami i sklepami. Ale ukrywanie się na otwartym, idyllicznym odcinku meksykańskiej plaży to krąg surrealistycznych posągów z brązu, które wyglądają jak piekielne połączenie krzesła i koszmaru.
Znana przez niewinną postać La Rotonda del Mar lub The Rotunda By The Sea, zaskakująco złowieszcza instalacja to dzieło rzeźbiarza Guadalajaran, Alejandro Colunga. Osiem brązowych tronów, odsłoniętych pod koniec 1996 roku, ustawionych jest w nieregularnych odstępach wokół kamiennego kręgu, a morze dociera aż do krawędzi. Wysokie, amorficzne krzesła zwieńczają impresjonistyczne stworzenia morskie, takie jak ośmiornica i konik morski, które wydają się być częścią samych tronów. Wiele siedzeń wsparto także nogami zakończonymi pazurami lub organicznymi „stopami”, co sprawia, że wydają się dziwnymi, dziwacznymi pomnikami. Wydaje się, że zostały zaprojektowane z fantazją na umyśle, ale mroczne, Lovecraftowskie wpływy nie mogą pomóc, ale prześwitują.
Artysta stworzył krzesła do interakcji i zaprasza gości do siedzenia w nich, a większość z nich ma łaty, w których brąz został pocięty na złoty połysk z całej uwagi.
Nawet w ciepłym meksykańskim słońcu „Rotunda nad morzem” siedzi w milczeniu, jakby czekał na szatanych kapłanów tajnego porządku, by zająć ich miejsce w kręgu. Każdy siedzi na wyznaczonym przez siebie tronie, wypowiadając słowo mocy, które brzmi jak chłód przestrzeni, budząc śpiącego Starego Boga spod fal, rozpętując szaleństwo na wczasowiczach popijających margi na maleconie. Cthulu fhtagn.
Palacio Postal
Pozłacane niebo dla filatelistów i maniaków architektury, wciąż w pełni sprawne, pomimo siedzenia na szczycie drżącego podłoża.
Architektura tej zapierającej dech w piersiach, stuletniej poczty mieszczącej się w centrum tętniącej życiem historycznej centralnej dzielnicy miasta Meksyk byłaby sama w sobie wystarczająco chwalebna; Jednak prawdziwa wspaniałość Palacio Postal wynika z faktu, że jego świetność jest całkowicie bezpieczna dla mas, które wciąż używają go z powodów czysto pragmatycznych, codziennie, zdrętwiałe na niezrównaną mieszankę złocistej architektury ze wszystkich stron.
Wymyślony przez ówczesnego prezydenta Porfirio Díaza sekretny skarb Centralnej Dzielnicy Historycznej został powołany do życia przez meksykańskiego inżyniera Gonzalo Garitę i Frontera, zaprojektowanego we współpracy z renomowanym włoskim architektem Adamo Boari, który uzyskał międzynarodowe uznanie praca nad sąsiednim Palacio de Bellas Artes.
Adres pocztowy Palacio – wymiennie nazywany burmistrzem Correo lub pocztą główną – miał swój pierwszy kamień umieszczony 14 września 1902 roku, chociaż ostatecznie budynek trwał pięć lat. Pomimo regularnych trzęsień ziemi (w tym poważnego trzęsienia ziemi w 1985 r., Które spowodowało uszkodzenia wymagające niewielkiej odbudowy zabytkowego budynku), Palacio Postal działa nieprzerwanie od jego otwarcia w 1907 r. Zaprojektowano go tak, aby zawierał zewnętrzną elewację z żółtego kamienia i ozdobnych kolumn, które są ozdobne, ale nie nadzwyczajne, nikt nie spodziewałby się, że oślepiająca, kratowana złota praca czeka właśnie w jej drzwiach.
Unikalny styl struktury nie pozwolił na łatwą klasyfikację w ciągu ostatniego stulecia; stał się raczej swoistym architektonicznym pierścieniem nastrojów, z ocenami ujawniającymi więcej na temat perspektywy widza, niż to, co jest koniecznie najbardziej widoczne w samym budynku. Warunki i deskryptory dla Palacio najczęściej rzucane o to: Art Nouveau, Maurów, weneckie przebudzenie gotyku, barok, neoklasycyzm, hiszpańskie odrodzenie renesansu i wiele innych. Niezaprzeczalne są wszędzie olśniejące ilości złota, kopułowy sufit ze szkła ołowiowego, wyłożone marmurem podłogi i klatki schodowe, które dostarczają patronów do ich miejsc przeznaczenia z gracją, która została utracona na wieki.
Chociaż inwestowanie takich wysiłków w budowę dosłownego pałacu zamiast zwykłego urzędu pocztowego może wydawać się zaniedbane w naszej nowoczesnej epoce, wówczas Palacio Postal stanowiło wizytówkę nowego ogólnopolskiego systemu pocztowego. Nigdy wcześniej kraj nie był zjednoczony w jednej agencji – nie mówiąc już o usługach zapewnionych przez rząd – w sposób, w jaki jej obywatele mogliby niezawodnie porozumiewać się z jednego, odmiennego końca narodu na drugi.
Oprócz ciągłego zapewniania wszystkich podstawowych funkcji poczty na pierwszym piętrze, w Palacio Postal mieści się małe muzeum poświęcone historii meksykańskiej poczty. Jej klejnotem koronnym jest nieoceniony, pierwszy znaczek, jaki kiedykolwiek wydano w Meksyku, a prawdziwi filatelodzy znajdują się wśród najbardziej urzekających reliktów pocztowych, które można dziś zobaczyć w dowolnym miejscu na świecie.
