Miasto książek w Biblioteca Vasconcelos
Ogromna Biblioteca Vasconcelos została zaprojektowana przez Alberto Kalacha i ukończona w 2007 roku po trzech kolejnych latach budowy. Położone wśród bujnych ogrodów i zajmujące powierzchnię ponad 38 000 metrów kwadratowych, świątynia wiedzy jest ogólnie określana jako „biblioteka megalityczna” zarówno ze względu na jej wielkość, jak i niezaprzeczalne poczucie importu przekazane przez samą strukturę. Przezroczyste ściany, opowieści o celowo lekko niedopasowanych piętrach oraz skomplikowane sieci balkonów i ścieżek pomiędzy replikowanymi stosami pozwalają odwiedzającym dosłownie zgubić się w światach zawartych w samych książkach.
W unikalnie borgesiańskim akcie megalucoria Vasconcelos zawiera więcej niż przeciętne światy w świecie wiedzy, ponieważ dosłownie zawiera pięć bibliotek w całej swojej.
Poprzez swoje „Miasto książek” architekci ponownie wyobrazili sobie koncepcję nowoczesnej biblioteki, dedykując oddzielne pokoje w Bibliotece Vasconcelos pięciu największym intelektualistom Meksyku: Ali Chumacero, Carlosowi Monsiváisowi, José Luisowi Martínezowi, Jaime García Terrés i Antonio Castro Leal. Żadna z dwóch bibliotek nie jest podobna, szaleje od pół-tradycyjnego projektu; Weźmy na przykład, jak wygląd osobisty biblioteki Monsiváis z 1807 roku w orzechowym zestawie z estetyką pokoju Castro Leala z jasnego drewna-świetlika LED. Kolekcja każdego człowieka została przypisana do oddzielnego zespołu projektowego, co sprawia, że efekt błądzenia jest naprawdę wyraźny, mimo że mieści się on w wielkim, chroniącym parasol Biblioteca Vasconcelo.
Opuszczanie pokoi w City of Books, aby znaleźć się zagubionym w stosach biblioteki megalitycznej, jest całkowicie dezorientującym doświadczeniem: ściganym przez idee, które ukształtowały sławnych w przeszłości myślicieli, jedynym sposobem na wyjście na zewnątrz jest zakopanie ścieżki przez smukłą, futurystyczna trasa wyłożona jeszcze większą ilością tekstów wypełnionych potencjalnymi wskazówkami i odpowiedziami … i, podobnie jak nietekstowy świat, w megalityce opcje są nieskończone.
Wybierz mądrze.
Mumie w Museo de El Carmen
Ta dawna szkoła klasztorna i kaplica zostały zbudowane w latach 1615-1628 przez braci karmelitańskich.
Budynek, w którym mieściła się szkoła klasztorna, zawiera teraz kolekcję kolonialnej sztuki religijnej. W krypcie poniżej szkoły można znaleźć 12 zmumifikowanych ciał byłych parafian. Ciała zostały pozostawione w krypcie po tym, jak szkoła została zsekularyzowana i ostatecznie została opuszczona w 1861 roku. Ze względu na warunki glebowe ciała odwodnione i naturalnie zmumifikowane.
Mumie zostały odkryte przez członków Armii Wyzwolenia Południa, szukających skarbów klasztornych podczas Rewolucji. Żołnierze pozostawili mumie w miejscu, ale pozostawili odkrytą kryptę. W następnych latach ciała zostały ponownie odkryte przez ludzi potajemnie badających zgrzybiały budynek i zasłynęły wśród miejscowych. W 1929 r. Mumie umieszczono w wyłożonych aksamitem szkłach drewnianych i szklanych, które są dziś w użyciu. W 2012 roku krypta została całkowicie odnowiona i udostępniona publicznie.
Fuente de Tláloc
Zaledwie pięć lat przed śmiercią Diego Rivera ukończył jedno z najbardziej intrygujących dzieł, la Fuente de Tláloc. Pomimo ogromnej różnicy w medium od większości jego prac, ogromna, wyłożona kafelkami fontanna pięknie oddaje istotę meksykańskiego ducha i sztuki, tak często przedstawianej w jego obrazach.
Znany najlepiej ze swoich murali, które namalował w Meksyku, Europie i Stanach Zjednoczonych, Rivera rozpoczął projekt w 1952 roku, aby ulepszyć infrastrukturę Mexico City, zaczynając od miejskiego systemu wodnego. Stworzony na czele rzeki Lerma prowadzącej do miejskich zbiorników, Rivera stworzył masywną, wyłożoną kafelkami rzeźbę boga deszczu, Tláloc, która obejmowała basen o długości 100 stóp.
Zbudowany na plecach, woda spieszyła nad bogiem Tláloc, aż rura odwróciła strumień wody od fontanny. Dzieło Rivery następnie powoli ulegało rozkładowi aż do końca dekady na przełomie wieków. Ostatecznie w 2010 roku przywrócono fontannę, freski i kafelki meksykańskiemu mistrzowi, a odwiedzający zaczęli odwiedzać wyjątkową Fuente de Tláloc.
Wraz z fontanną Rivera również zbudował i ozdobił Carcamo, masywny zbiornik, który przekierował wodę przez fontannę i był używany do kontrolowania poziomu wody. Kiedy fontanna została odnowiona, Carcamo i jego elegancko pomalowane podłogi zostały poruszone, pozwalając pracom Rivery na Mexico City świecić jako wolna galeria i pomysłowa infrastruktura.
Rezerwat biosfery motyla monarchy
Miliony motyli monarchicznych – wystarczających do pokrycia całych jodłowych lasów – migrują każdej zimy z Kanady do gór centralnych wyżyn Meksyku, tworząc przerażającą chmarę pięknych owadów. Ale nie ma się czego bać – te motyle są niezwykle łagodne, a nawet lądują na wszystkich rękach i głowach odwiedzających turystów.
W 1940 r. Kanadyjski entomolog Fred Urquhart i jego żona Norah Urquhart rozpoczęli projekt, aby dowiedzieć się więcej o trasach migracji motyli monarchy (Danaus plexippus). Pomagając wielu amerykańskim naukowcom, znaleźli mnóstwo miejsc zimowania w USA. Jednak motyle przybywające do Teksasu zdawały się nagle zanikać. Inny entomolog, Kenneth Brugger, podróżował przez Meksyk po migracji motyli monarchy.
W 1975 roku znalazł miejsce w górach w stanie Michoacan w Meksyku, gdzie motyle spędzały zimowe miesiące. Od tego czasu te szczyty stały się atrakcją turystyczną.
Teraz, aby chronić motyle, miejsce to stało się miejscem światowego dziedzictwa. Rząd Meksyku zamienił go w rezerwat biosfery. W miesiącach zimowych wszystkie drzewa przechodzą z zielonego na pomarańczowy ze względu na dużą liczbę motyli, które żyją i na nich. Niebo pełne jest malowniczych stworzeń.
Rezerwat pokrywają lasy jodłowe, zamieszkałe przez wiele innych gatunków dzikich zwierząt. Ale powodzenia w znajdowaniu ich pod tymi cholernymi motylami.
Know Before You Go
Z miasta Angangueo osoby, które nie mają samochodu, mogą udać się do rezerwy w lokalnych autobusach. Ludzie z samochodami powinni udać się do wioski El Rosario. Głównym centrum dla odwiedzających jest El Rosario.
