Musée d’Anatomie Delmas-Orfila-Rouvière
Kolekcja Musée d’Anatomie Delmas-Orfila-Rouviere ma długą, złożoną historię, która objawia się w jej nazwie. Zbiór został zapoczątkowany przez francuskiego mistrza anatomii i profesora anatomii Honoré Fragonarda w 1794 roku. Został on następnie znacznie rozszerzony przez dziekana Wydziału Medycyny i ojca toksykologii, Mathieu Orfila, który po odwiedzeniu Hunterian w Londynie został uderzony przez zazdrość i poczuł, że Paryż powinien mieć równie wielką kolekcję medyczną. Nazwany Musée Orfila w 1847 roku, Orfila rozszerzy kolekcję do 4500 okazów do 1881 roku.
Po tym okresie wielkiego nabycia nastąpił okres równie niszczycielskiej straty. W ciągu następnych 60 lat tysiące okazów zostało utraconych w wyniku wojny, zaniedbania i ubóstwa. Stało się tak źle, że w pewnym momencie skomplikowane, piękne i drogie modele woskowe (wykonane przez francuskiego chirurga Jean-Baptiste Laumoniera) zostały wykorzystane jako paliwo do oświetlenia. Do czasu uratowania muzeum przez profesora André Delmasa w 1947 r. Pozostało tylko sto oryginalnych przedmiotów. Delmas połączył muzeum z kolekcją profesora Henri Rouvière’a, a połączone muzeum Delmas-Orfila-Rouviere stało się największą kolekcją anatomii we Francji.
Kolekcja znajduje się na ósmym piętrze budynku Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie René Descartes, zawiera ponad 5800 pozycji, w tym liczne okazy mózgu (z cechami człowieka, który je zebrał, słynny analityk Paul Broca), wilgotne okazy zwierzęce zachowane przez Fragonarda sam, szkielety, czaszki i wspaniała kolekcja woskowych modeli anatomicznych.
Niestety, z niejasnych przyczyn ta niesamowita kolekcja jest obecnie niedostępna dla opinii publicznej, a nawet dla większości badaczy. W holu budynku można jednak zobaczyć kilka interesujących modeli medycznych.
Know Before You Go
Musée d’Anatomie zostało przeniesione w 2011 r. Z Paryża do Montpellier (Université de Montpellier, 2 rue de l’École de médecine). XX-wieczny budynek biomedyczny w Paryżu (39-45 rue des Saints-Pères) nie ma już tych modeli medycznych, ale jego zewnętrzna strona jest ozdobiona 45 medalionami przedstawiającymi zdarzenia medyczne i ma drzwi wykonane w 1951 r. Przez rzeźbiarza Cristo Redentora, który z widokiem na Rio de Janeiro.
Paris Sewer Museum
„Paryż ma pod sobą inny Paryż; Paryż kanałów; który ma swoje ulice, skrzyżowania, place, ślepe uliczki, tętnice i cyrkulację, która jest szlamem, bez ludzkiej formy. „-Les Miserables.
W 1805 r., Przed nadejściem nowoczesnych kanałów, Pierre Bruneseau, poszukiwacz przygód, zdecydował się na mapowanie starożytnego i starzejącego się systemu kanalizacyjnego. Chociaż nawet policja bała się wejść do kanałów, Bruneseau zrobił tak, a po drodze znalazł zagubione średniowieczne lochy, klejnoty i szkielet uciekającego orangutana. Bruneseau zakończył swoją ankietę w 1812 roku.
Starożytny system został opisany przez jego przyjaciela Victora Hugo w Les Miserables jako „cuchnący, dziki, dziki …” Hugo napisał, że „nic nie może równać się z horrorem tej starej, odpadowej krypty, aparatu trawiennego Babilonu”. Bruneseau został wychwalany przez Paryż jako „najbardziej nieustraszonego człowieka w twoim Imperium” i „Krzysztofa Kolumba z basenu-kosza”.
W 1850 roku baron Haussmann i inżynier Eugène Belgrand zaprojektowali nowoczesny paryski system kanalizacyjny. W 1878 r. Sieć kanalizacyjna miała ponad 373 mile długości, a dziś sieć rozciąga się na 2100 kilometrów pod ulicami Paryża, lub dalej niż odległość z Nowego Jorku do Miami. Hugo powiedział o nowym systemie: „Obecny kanał to piękny kanalizacja; czysty styl panuje tam … ”
Paryskie kanały są rodzajem lustra na ulicach powyżej. Wszystkie są wystarczająco duże, aby pomieścić daną osobę, i można dość łatwo poruszać się po całym Paryżu przez system kanalizacyjny. Każda „ulica” kanalizacyjna ma swój własny niebieski i biały emaliowany znak drogowy, a odpływ każdego budynku jest identyfikowany za pomocą rzeczywistego numeru ulicy.
Kanały paryskie zawsze fascynowały turystów, a kanały zostały otwarte dla publiczności podczas Światowej Wystawy w 1867 roku. Turyści pierwotnie zwiedzali mały wagon lokomotywy, a później, aż do lat 70., na łodziach. Płynęli szerokimi paryskimi kanałami kanalizacyjnymi w rodzaju paryskiej odpowiedzi na gondolę. Obecnie paryski system kanalizacyjny jest zamknięty dla wszystkich oprócz 800 egoutiers lub pracowników kanalizacyjnych, z wyjątkiem trasy Les Egouts de Paris, Sewer Museum of Paris.
Jednym z bardziej intrygujących pokazów w muzeum o umiarkowanym zapachu jest gigantyczna żelazna kula. Kanały są regularnie czyszczone za pomocą dużych drewnianych lub metalowych kulek, które są mniejsze niż tunele rurowe systemu. Nagromadzenie ciśnienia wody za kulami zmusza je do przejścia przez sieć tuneli, aż wynurzą się gdzieś w dół, popychając masę brudnego szlamu. I miej oko na paczki przelatujące przez „Pneu” lub pneumatyczny system rur, który nadal działa w kanalizacji paryskiej.
Harry’s New York Bar
Kiedy Ian Fleming zdecydował się na ulubiony bar w Paryżu dla Jamesa Bonda, była tylko jedna opcja dla wymagającego tajnego agenta: legendarnego Harry’s New York Bar.
Jak przedstawiono w opowiadaniu z 1960 roku „A View To A Kill”, gdy w Paryżu, 007 „niezmiennie trzymał się tych samych adresów … gdyby chciał solidnego drinka, miał go w barze Harry’ego.” Do tego czasu Harry’s był już prawie 50 lat stary i instytucja dla najbardziej wytwornych amerykańskich emigrantów w Mieście Światła.
Usytuowany w pobliżu Opery w prestiżowej paryskiej 2. dzielnicy, Harry’s zaczął jako bistro, które zostało kupione i przekształcone w bar przez amerykańskiego dżokeja Tod Sloana, który rozpoczął się w Święto Dziękczynienia w 1911 roku. Nazywa się po prostu „The New York Bar”, prawdziwym drewnianym Sam bar został sprowadzony z Manhattanu, a szkocki barman o imieniu Harry MacElhone został wynajęty do prowadzenia wspólnego. W 1923 roku Harry kupił bar wprost, dodał swoje imię i zaczął przekształcać Harry’ego w jedną z najbardziej legendarnych wodopojów w Paryżu.
Kiedy amerykańscy pisarze, artyści i sportowcy zaczęli łowić ryby w Paryżu w epoce jazzu, nowojorski Bar Harry’ego stał się podstawą ciężkiego trunku. Jej adres, 5 Rue Daunou, był wizytówką baru, a ogłoszenia w międzynarodowej prasie pod hasłem informowały odwiedzających, aby po prostu poprosili taksówkarzy, aby udali się do „Sank Roo Doe Noo”.
Wśród tych, którzy śledzili reklamę, znaleźli się F. Scott Fitzgerald, Jack Dempsey, Thornton Wilder i najbardziej znany, Ernest Hemingway. To było w ciemnym mahoniowym piano barze ozdobionym wyblakłymi proporcami American College, który George Gershwin napisał, że skomponował Amerykanina w Paryżu. Wraz z dziennikarzem O.O. McEntyre, Harry stworzył towarzystwo dla swoich znamienitych gości, Międzynarodowych Muchołówek, których celem była poważna sprawa picia. Członkowie mieli swój własny tajny uścisk dłoni i ozdobili wąskie jedwabne krawaty klipem do krawata z dwiema dobrze wyglądającymi, dobrze ubranymi muchami.
Poza tym, że jest domem legendarnych pijaków, Harry również twierdzi, że jest domem legendarnych drinków. Mówi się, że Fernand Petiot wymyślił tam Bloody Mary w 1921 roku (chociaż inne relacje umieszczają miejsce urodzenia przywracającego koktajl w klubie 21 Manhattanu George’a Jessela). Sam Harry MacElhone wymyślił francuski model 75, będący silną mieszanką szampana, dżinu, soku z cytryny i cukru, który Harry porównał do uderzenia francuskiej muszli artylerii 75 mm. Jego książka z 1919 roku „Harry’s ABC of Mixing Cocktails” zawierała równie silny Side Car i White Lady.
Dziś Harry’s pozostaje osobliwym, gościnnym barem w okolicy, wciąż prowadzonym przez rodzinę MacElhone; obecny właściciel to wdowa po Harrym, Isabelle MacElhone. Bez telewizorów i jedynej muzyki z pokoju fortepianowego George’a Gershwina na dole, pary gnieżdżą się w tym, co twierdzi, że jest pierwszym barem koktajlowym w Europie, praktycznie niezmienionym, i wciąż serwują te same dobrze zrobione drinki, dzięki czemu stał się drugim domem dla Hemingwaya i Fitzgerald.
A Międzynarodowe Muchy Barowe wciąż są mocne, tak jak to było w nocy, kiedy James Bond powiedział swojemu taksówkarzowi „Sank Roo Doe Noo” rozpoczynającemu niezapomniany wieczór w Paryżu „, którego kulminacją była utrata, niemal jednoczesna, jego dziewictwa i jego Przypadek notatki. „
