Projekt Lasco w Palais de Tokyo
Pod centrum sztuki Palais de Tokyo znajduje się jedna z najlepiej strzeżonych tajemnic street artu w Paryżu. Centrum rozpoczęło projekt Lasco w 2012 r., Aby zaprezentować sztukę miejską w podziemnych korytarzach, korytarzach i klatkach schodowych budynku – część centrum do tej pory niejawna dla publiczności.
Projekt Lasco jest podziemną krainą murali i dzieł sztuki autorstwa jednych z najbardziej znanych artystów ulicznych z całego świata. Ciemne korytarze wypełnione są różnorodną mieszanką graffiti i dzieł sztuki, wydzielając tajemniczy i tajemniczy klimat, który sprawia wrażenie wchodzenia do ukrytego wszechświata w formie labiryntu ulicznego.
Każdego roku zapraszani są nowi artyści, aby wypełnić zapaść stale zmieniającej się galerii, która jest teraz dostępna poprzez zwiedzanie muzeum z przewodnikiem. Zwróć uwagę, że część projektu Lasco pozostaje ukryta przed publicznością, zawiera utwory renomowanego fotografa i street artysty JR i duetu Os Gemeos. Jedynym sposobem obejrzenia ich instalacji artystycznej jest wideo w Palais de Tokyo.
Know Before You Go
Projekt LASCO PROJEKT jest dostępny tylko dzięki wycieczce z przewodnikiem zorganizowanej przez Palais de Tokyo. Wycieczka z przewodnikiem jest bezpłatna (po okazaniu biletu wstępu do Palais de Tokyo) i jest organizowana codziennie (z wyjątkiem wtorku) o 12:30 i 22:00 oraz w niedziele o 15:00 (dodatkowe 2 euro). Sprawdź na stronie internetowej, czy zmiany w harmonogramach.
Relikcyjna Krypta św. Heleny w Église Saint-Leu-Saint-Gilles
Emilia Święta Helena była bezpośrednio odpowiedzialna za rozprzestrzenianie się chrześcijaństwa przez Imperium Rzymskie i była pierwszą osobą, która sprowadziła chrześcijańskie relikwie z powrotem do Rzymu, więc w jaki sposób większa część jej ciała znalazła się w często pomijanym kościele w Paryżu?
Helena zmarła w Rzymie w 330 r., A nadal można zobaczyć jej grób, a także jej sarkofag w Muzeum Watykańskim. Podczas gdy większość pozostałości cesarzowej jest nadal w Rzymie, część jej ciała zawarta jest w kościele Église Saint-Leu-Saint-Gilles.
Jak mówi historia, w 840 roku mnich z Hautvillers we Francji wrócił z podróży do Rzymu z zaskakującą pamiątką. Przyznał, że włamał się do grobu św. Heleny i skradł jej część ciała, gdy tam był. Zamiast nakazać powrót, papież pozwolił relikwii pozostać we Francji, ponieważ przedmiot sam w sobie nie zaprotestował przeciwko kradzieży poprzez cudowne zatrzymanie go (jak mawiały inne relikwie).
Pozostałe relikwie św. Heleny pozostały w klasztorze aż do wybuchu rewolucji francuskiej. Klasztor został zniszczony, ale cellarz był w stanie ukryć relikty, dopóki nie można ich bezpiecznie przetransportować do Paryża po raz kolejny. Zostały one następnie powierzone Rycerzom Grobu Świętego i zainstalowane w ich kościele, Saint-Leu-Saint-Gilles. Obecnie większość katolików w Paryżu zapomniała o relikwiach, ale nadal są oni czczeni przez rosyjską społeczność prawosławną, stąd krzyż prawosławny i ikony otaczające relikwiarz.
Know Before You Go
Stacja metra Étienne Marcel lub stacja RER Châtelet-Les Halles.
Krypta jest dostępna przez drzwi pod ołtarzem. Jeśli jest zablokowany, możesz poprosić opiekuna, aby otworzył go dla Ciebie. Zwyczajowo i grzecznie jest przekazywać niewielką darowiznę na kościół, jeśli poprosisz o przyjęcie.
Zbiornik na wodę pod Palais Garnier
Pod operą Palais Garnier stoi zbiornik na wodę, a niektórzy ludzie mówią, że kiedyś żył tam człowiek, który nie miał twarzy. „Upiór w operze” był oparty na tym miejscu.
Ten czołg, który został nazwany jeziorem i laguną, zainspirował Gastona Leroux, reportera kryminału oraz krytyka teatralnego i operowego, by użyć go jako scenerii w jego klasycznej powieści. W książce i musicalu, który nastąpił później, piwnica służy jako mroczna i niesamowita kryjówka tragicznej postaci. Ale pierwotnie była to czysto praktyczna część projektu opery Charlesa Garniera.
Kiedy w 1862 roku budowano fundament, połączenie studni i pomp parowych działających 24 godziny na dobę nie mogło utrzymać wody gruntowej na wystarczająco długo, aby ułożyć podbudowę. Garnier włączył swój zbiornik do swojego projektu, aby rozprowadzić wodę i zmniejszyć ciśnienie wody na ścianach piwnicy. W razie pożaru woda była również dostępna.
Pośród innych wydarzeń z życia, które zainspirowały powieść (żyrandol naprawdę spadł i zabił tam kogoś), w 1871 roku wykorzystano niedokończoną operę Komuny Paryskiej do przechowywania żywności i amunicji. Grupa przejęła Paryż ze Strażą Narodową po wojnie francusko-pruskiej i założyła obóz bazowy w niedokończonym budynku ze względu na bliskość Place Vendôme, gdzie Gwardia walczyła z armią francuską. Prace nad budynkiem rozpoczęły się ponownie po przejęciu miasta przez armię francuską.
W 1907 roku w piwnicy opery pochowano kapsułę czasową z 24 nagraniami fonograficznymi śpiewaków operowych. Leroux twierdził, że ciało oszpeconego architekta o imieniu Erik zostało znalezione podczas tego procesu. Choć nie jest to prawdą, odkopano przypadkowe ciała w czasie, gdy Leroux pisał „Phantom” (1907-1910), uważany za „ofiarę komuny”, który mógł wykorzystać piwnice Palais Garnier do przetrzymywania więźniów .
Dzisiaj wejście do zbiornika jest zasłonięte, z wyjątkiem małej kraty, a wnęki i łuki nad wodnymi piwnicami są oświetlone ze względów bezpieczeństwa i higieny. Pomieszczenia techniczne opery zajmują przestrzeń, którą Leroux uważał za legowisko Widm. Strażacy używają zbiornika do uprawiania pływania w ciemności.
Know Before You Go
Palais Garnier jest otwarty codziennie od 10 do 17, chyba że na stronie internetowej wskazano inaczej (na przykład kończy się o 13.00 w dni, w których odbywają się występy).
Do stacji opery można dojechać metrem linii 3, 7 i 8, autobusem na trasach 20, 21, 22, 27, 29, 42, 52, 53, 66, 68, 81 i 95. Można również zaparkować samochód w pobliżu Galeries Lafayette, po drugiej stronie Boulevard Haussmann. Bilety są dostępne na stronie internetowej.
Być może będziesz musiał poprosić o obejrzenie czołgu.
Pomze Paryż
Zespół w restauracji Pomze Paris we Francji ma obsesję na punkcie jabłek, że zbudowali całe menu wokół owoców, które można znaleźć jako podstawowy składnik każdego przystawki, dania głównego i nieco niespodziewanego, że deser to 120 dokładnie potrawy.
Lista napojów obraca się wokół jabłek i zawiera ciekawe cydry i likiery, które wykorzystują idealną regionalną pomzę. Dodaj do tego doznanie jabłkowe, sztuka o tematyce jabłkowej i … kto powiedział, że partie tematyczne są przereklamowane?
Mieszcząca się w centrum Paryża restauracja mieści się w przebudowanym, tradycyjnie urządzonym apartamencie w stylu Haussmanna, z tradycyjnymi faworytami, w tym gazpacho z kostkami jabłek grannego kowala.
Ich logo? „Laissez-vous tenter et entrez dans le monde de la pomme.” Pozwól się skusić i wejdź w świat jabłek.
