Petite Ceinture
Linia kolejowa Petite Ceinture krążąca po mieście Paryż służyła turystom miejskim w latach 1862-1934, zanim została opuszczona.
Mając na uwadze Paryż Métro, kolejka „małego pasa” łączyła główne dworce kolejowe i zapewniała niezbędne fortyfikacje dla miasta. Budowa rozpoczęła się w 1852 roku pod panowaniem cesarza Napoleona III i barona Haussmanna, wpływowego planisty obywatelskiego. Dwudziestowieczna ekspansja Paryża poza Petite Ceinture i sukces Métro sprawiły, że kolejka stała się przestarzała.
Niektóre odcinki są obecnie porośnięte ponad 200 gatunkami flory i fauny, żywymi kolorowymi kwiatami i zielenią przeciw żywym graffiti i sztuce ulicznej. Mosty, tunele i oryginalne tory pozostają w większości nietknięte, ukryte tuż za ulicami i dzielnicami zewnętrznych dzielnic.
Sekcja w 16. dzielnicy została włączona do systemu regionalnej sieci regionalnej kolei w 1988 r., Aw 2008 r. Odcinek między Porte d’Auteuil i Gare de la Muette został otwarty dla pieszych jako ścieżka przyrodnicza. Kilka innych sekcji jest obecnie otwartych na społeczeństwa, w 16., 15. i 12. dzielnicy. Chociaż pozostałe części są zamknięte, ich dostępność z dziewięciu dzielnic czyni go popularnym wśród miejskich odkrywców. Katakumby Paryża mają nawet najłatwiejszy punkt wejścia z jednego z tuneli na Małym Ceinturze.
Dobrym sposobem na zobaczenie starych stacji kolejowych jest wejście przez Villa du Bel Air i wyjście na stary Gare de Charonne przed tunelem.
Większość torów jest nadal własnością SNCF i jest zarządzana przez SNCF i nadal działa, w szczególności odcinki łączące Gare de Bercy z Gare de Nord i Gare de l’Est na wschodzie miasta.
Urzędnicy miejscy we współpracy z SNCF rozpoczęli program otwierania części Petite Ceinture społecznościom, przez które przebiega. Projekt jest przedsięwzięciem długoterminowym, ale już widział kilka części przekształconych w chodniki i parki, przy jednoczesnym zachowaniu różnorodności biologicznej i dziedzictwa miejsc.
Know Before You Go
Punkty wejścia na krawędziach dwunastego, trzynastego, czternastego, piętnastego, szesnastego, siedemnastego, siedemnastego, osiemnastego, dziewiętnastego i dwudziestego arrondissementu. Łatwy dostęp do Villa du Bel Air w pobliżu Porte de Vincennes. Jeśli planujesz przejść przez któryś z tuneli, ostrzegaj, że mogą być bardzo długie, szybko stają się zupełnie ciemne i pełne szczurów. Będziesz potrzebował niezwykle mocnej latarki, aby zobaczyć, dokąd zmierzasz i co chodzisz. Może stać się bardzo szorstki pod stopami, a lampka telefonu po prostu nie zadziała!
Cmentarz Père Lachaise
Duży cmentarz sam w sobie nie wydawałby się zbyt dziwny; nawet jedna zawierająca słynne szczątki może nie wystarczyć do zniesienia brwi. Zamiast tego, kultura i atmosfera odróżniają Père Lachaise.
Pierwotnie założony przez Napoleona cmentarz pozostawał w ukryciu, dopóki jego dyrektorzy nie przeprowadzili skomplikowanej kampanii reklamowej, której kulminacją było zdobycie pozostałości Molière. Potem obywatele zaczęli głośno domagać się pogrzebania z gwiazdami, a żądania gwałtownie wzrosły. Obecnie na cmentarzu znajduje się kilka godnych uwagi grobów. Warto odwiedzić Oscara Wilde’a; tradycyjnie oddani fani całują grob podczas noszenia szminki.
Godnym uwagi jest także Jim Morrison, którego grób jest stałym źródłem konfliktów. Rutynowo, pełne butelki Jim Beam, bukiety róż i inne pamiątki mori są pozostawione jako ofiary dla piosenkarza. Sam grób i najbliższy obszar był kiedyś, dawno temu, usłany graffiti, ale został oczyszczony przez rodziców Jima w 1994 roku. Niestety, fanatycy również odłupywali kawałki betonowej wykładziny grobu, skłaniając personel cmentarza do zamawiania umieszczenie stalowego ogrodzenia wokół grobu i zwiększenie liczby strażników obserwujących odwiedzających.
Dodatkowo wandale zbezcześcili inne groby strzałami skierowanymi w stronę Morrisona. Oprócz słynnych mieszkańców, cmentarz jest punktem orientacyjnym po prostu ze względu na swój design i atmosferę oraz jedną z najciekawszych atrakcji Francji.
Inną ciekawą kryptą jest Allan Kardek uważany za ojca spirytyzmu – w porównaniu do spirytualizmu – we Francji. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Hypolyte Leon Denizard Rivail. Pseudonim pochodzi od mediumistycznej komunikacji. Obydwa imiona „Allan” i „Kardec” miały być jego imionami we wcześniejszych inkarnacjach. Jest najbardziej znany ze swojego klasycznego Le Livre des Esprits (The Spirits 'Book), opublikowanego po raz pierwszy w 1856 roku. W książce tej została przedstawiona nowa teoria ludzkiego życia i przeznaczenia. The Spirits 'Book opiera się na otrzymanym transie. Automatyczne skrypty przyniosły dokładną i intrygującą doktrynę reinkarnacji.
Jest też grobowiec Robertsona, pseudonimu Étienne-Gaspard Robert, innowatora w fantasmagorii z końca XVIII wieku w Paryżu, którego pomnik zdobią czaszki i płaskorzeźby przedstawiające tłum zagrożony przez jego iluzję szkieletów i upiorów , a także przejażdżka balonem, ponieważ Robertson był także entuzjastą wczesnego lotnictwa.
Dwaj baloniści, Joseph Croce-Spinelli i Théodore Sivel, są wspominani z pomnikiem, który pokazuje im odpoczynek ręka w rękę pod udrapowanym całunem. Obaj zginęli na wzniesieniu balonu 15 kwietnia 1875 roku, na wysokości około 28,000 stóp, próbując pokonać rekord wytrzymałości i eksperymentując z użyciem tlenu na takich wysokościach.
Know Before You Go
Stacja metra Père Lachaise nie jest najbliżej wejścia do cmentarza; jest około pół kilometra stąd. Aby znaleźć się bliżej stacji metra, skorzystaj z przystanku Philippe Auguste na linii 2. Darmowa mapa w głównym biurze (w pobliżu metra Philippe Auguste) nie jest najlepszym przewodnikiem po cmentarzu i jest dość trudna do odczytania, bez szczegółów poruszać się po wielu ścieżkach cmentarza. Wiele różnych map jest dostępnych online i prawdopodobnie nie jest trudno znaleźć taki, który zawiera więcej szczegółów. Tuż obok cmentarza, w pobliżu stacji metra Pere Lachaise, zazwyczaj znajdują się sprzedawcy, którzy sprzedają lepsze mapy niż w głównym biurze – za kilka euro można uzyskać dokładniejszą mapę i mieć pamiątkę z podróży.
