Jeannot’s Floor
Niezależnie od tego, czy jest to sztuka naiwna, silny przekaz o chorobie psychicznej, czy wykorzystywanie bardzo chorego człowieka, piętro Jeannot, które znajduje się poza Paris 'Saint Anne Hospital Center, nie powstrzymało ludzi od mówienia.
Publiczna instalacja składa się z trzech części z drewnianej podłogi o powierzchni 160 stóp kwadratowych, pokrytej niesamowitym, wyryty w tekście tekstem znerwicowanego umysłu jednego z Jeannot le Bearnais.
W życiu Le Béarnais był rolnikiem o tragicznej historii. Fizycznie maltretowany przez swojego ojca, który w 1959 r. Popełnił samobójstwo, Le Béarnais powoli rozwikłał się, mieszkając w rodzinnym domu. Pierwszą oznaką kłopotów było wystrzelenie kilku strzałów w dom sąsiadów na polecenie niewidocznych głosów. Po tym incydencie mężczyzna nie chciał opuścić domu.
Po śmierci matki w 1971 r. Le Béarnais upierała się, że zostanie pochowana pod schodami i przeniosła jego łóżko do jadalni, aby być bliżej niej. W tym momencie zaczął zapisywać wiadomości w drewnianych deskach podłogowych. Jego tajemniczy stół odwoływał się do ogromnego spisku kościelnego, w tym Hitlera i papieży. Z grubsza napisany manifest był oknem na schizofrenię Le Béarnaisa.
Praca została odkryta po jego śmierci w 1993 roku, a podłoga została usunięta z domu do zachowania. Przez pewien czas podróżowała po różnych wystawach sztuki jako nienazwanych dzieł sztuki przypadkowej, zanim ostatecznie znalazła stały dom poza szpitalem psychiatrycznym św. Anny w Paryżu.
Instalacja spowodowała niemal natychmiastowe oburzenie ze strony przeciwników, którzy uznali ją za wyzyskującą lub w złym guście, ale podłoga pozostaje tuż przy chodniku do dnia dzisiejszego. To potężne i niepokojące spojrzenie na chorobę psychiczną.
Czytelnia Labrouste
Jest powód, dla którego historia tak bardzo odnosi się do Pierre-François-Henri Labrouste: oprócz tego, że był jednym z najważniejszych architektów XIX wieku, był także magikiem.
Nawet w swoim życiu Labrouste słynął z umiejętności zamykania przestrzeni między pięknem a praktycznością – a nigdzie nie jest to tak oczywiste, jak w czytelni, która nosi jego imię, w aneksie Richelieu-Louvois we Francuskiej Bibliotece Narodowej.
Biblioteka, w której wciąż znajduje się jego czytelnia, była drugim z dwóch projektów budowlanych, które nadal zdobywają największe uznanie dla architekta (między innymi Bibliothèque Ste.-Geneviève). Zbudowane w latach 1859-75 neoklasyczne arcydzieło Labrouste’a zadebiutowało na wiele fanfarów, zarówno popularnych, jak i krytycznych.
Wielokrotnie Labrouste powracał do używania żelaza w swojej pracy. Zainspirowany paryskimi rynkami i stacjami kolejowymi, czytelnia Labrouste znana jest z 16 nadrzewnych filarów żelaznych podtrzymujących serię zawieszonych kopuł terakotowych. Światło przesuwa się w przestrzeń za pomocą świetlików i sprawia, że wysokie sufity w pokoju wydają się sięgać jeszcze wyżej niż pięć pięter. W typowym dla Labrouste modzie architekt znalazł sposób na wykorzystanie siły jednej „brzydkiej” substancji, aby inne „ładne” materiały wzniosły się – pomimo ich słabości. Jego osiągnięcie jest tym, którego łączna moc i delikatność jest cytowana w podręcznikach do dnia dzisiejszego.
Być może najbardziej fascynujący element projektu Labrouste’a jest niewidoczny dla oka: ogromny system pneumatycznych rurek zaprojektowanych do przywożenia książek do i od czytelników. Szklana przegroda oddzieliła czytniki od wielu stosów, zawierających oszałamiającą ilość informacji. W tym czasie goście mogli obserwować szybką dystrybucję dokumentów zza szklanej ściany, do patronów w czytelni. Chociaż podobne systemy zawierające rury pneumatyczne istnieją gdzie indziej, Labrouste uczynił tę usługę dostarczania dokumentów w kosmosie rzeczywistością, dziesiątki lat przed tymi innymi instytucjami, a jego lampy przetrwały do dziś.
Od 2010 roku czytelnia Labrouste została zamknięta z powodu szeregu rozległych remontów. Ten trwający od siedmiu do ośmiu lat plan obejmuje modernizację i reorganizację zbiorów w sposób lepiej odpowiadający naukowcom, przy jednoczesnym wzmocnieniu warunków zachowania zawartych w nich tekstów. Do tego czasu wizjonerski kawałek magii architektury Labrouste’a pozostaje niedostępny dla publiczności.
Medaliony Arago
Seria brązowych medalionów pojawia się na ulicach Paryża w pozornie przypadkowym schemacie dla tych, którzy nie znają swojego pochodzenia, ale w rzeczywistości podążają za tym, co kiedyś było jednym z najważniejszych linii na świecie.
Na początku XIX wieku astronom François Arago, pracując od wieków wcześniejszych obliczeń, umocnił globalną linię południkową biegnącą przez Paryż. Jak to było już od setek lat we Francji, południk Arago był powszechnie akceptowany przez wielu astronomów i badaczy jako linia podziału „Prime” lub „Zero” globu. Niestety, nie był to jedyny meridian w konkurencji, który był tym jedynym. Na Międzynarodowej Konferencji na Meridian w 1884 r., Która została przygotowana specjalnie w celu określenia, która linia długości geograficznej stała się prawdziwym królem globalnych pomiarów przestrzennych, zdecydowano, że linia południkowa biegnąca przez Greenwich stanie się pierwszą. To niestety pozostawiło Arago i wielowiekowy meridian paryski na mrozie, w dużej mierze zapomniane przez czas i postęp.
Jednak wciąż przypominają o linii podziału Paryża, z których ostatnia jest „niewidzialnym” pomnikiem prac Arago. Stworzony przez holenderskiego artystę Jana Dibbetsa, rozległy pomnik składa się z 135 brązowych medalionów, które zostały ustawione na paryskich ulicach wzdłuż ścieżki meridianu paryskiego od północnego krańca miasta do południowego krańca. Każda 12 centymetrowa moneta nosi imię Arago i N i S, aby zaznaczyć kierunek, który wskazują. Cały szlak rozciąga się na pięć mil.
Pomimo stuleci rozwoju i całego życia pracy poświęconej ustanowieniu meridianu paryskiego, często wydaje się, że zostało całkowicie zapomniane, ale dzięki Medalionom Arago, niezliczeni podróżnicy każdego dnia mogą pamiętać czasy, kiedy Paryż był centrum świata.
Know Before You Go
135 południowych medalionów umieszczonych jest w linii prostej od Gentilly na południu do Port du Clignangourt na północy. Mapy, które wykreślają poszczególne lokalizacje, są dostępne online. Podany adres dotyczy medalionu na południowym tarasie l’Observatoire de Paris, który również ma instalację południków wewnątrz budynku.
