Villa La Roche od Le Corbusier
Architekt Le Corbusier (Charles-Édouard Jeanneret), na zlecenie swojego przyjaciela Raoula La Roche’a, który zbudował dom, skomentował: „La Roche, niesamowita kolekcja sztuki, taka jak Twoja, potrzebuje domu do dopasowania”.
La Roche był bogatym bankierem i zapalonym kolekcjonerem sztuki kubizmu. Zainspirowany kolekcją swojego przyjaciela, Le Corbusier zaprojektował miejski, piętrowy dom kubistyczny: ćwiczenie modernizmu. Dom, podobnie jak niektóre dzieła sztuki, jest arcydziełem.
Zbudowany w latach 1923-1925, „Villa della Rocca” (nazwa była czymś w rodzaju żartu / kryptonimu między dwoma przyjaciółmi) jest właściwie połową podwójnego domu; drugi, podłączony dom został zbudowany dla Alberta Jeanneret. Villa della Rocca to jeden z najbardziej prestiżowych przykładów wczesnego zastosowania awangardy betonowej, po raz pierwszy w pełni wykorzystujący pięciopunktową teorię architektury Le Corbusiera:
1. wąskie kolumny pilotis wykonane z betonu zbrojonego – do wsparcia strukturalnego; 2. Otwarty plan piętra; 3. Darmowa fasada; 4. Ogród na dachu, zaprojektowany w celu dokładniejszego włączenia domu w krajobraz; i 5. Długie rzędy poziomych okien dla najlepszego nieprzerwanego widoku i naturalnego światła.
Ponadto Le Corbusier, zainspirowany wizytą na Akropolu w Atenach, przedstawił swoją koncepcję „architektonicznej promenady” (terminu, który ukuł w 1929 r.), Strukturalnego projektu, dzięki któremu ruch w domu stałby się teatralny, nawet trzewny, doświadczenie, w którym przestrzeń, perspektywa i światło dojdą do trójwymiarowego życia.
Villa La Roche, z geometryczną czystością i minimalistyczną estetyką, została zaprojektowana jako kolejne nowoczesne dzieło sztuki dla kolekcji La Roche’a i właśnie tak się stało. W pobliżu w Paryżu można również doświadczyć studio-apartament Le Corbusier zaprojektowane dla siebie na tych samych zasadach.
Cours des Miracles (Court of Miracles)
Biedna i bezdomna ludność Paryża rozgorzała w czasie panowania Ludwika XIV, w latach 1654-1715, prowadząc do strasznych slumsów w centrum miasta, w których bezrobotni i bez środków do życia polegli błagając o przetrwanie. Najmniejsze szczęście Paryża wyruszy na ulice miasta w ciągu dnia, nosząc takie objawy, jak niepełnosprawność fizyczna lub choroba, w nadziei wywoływania sympatii.
Ale nadszedł zmierzch, kiedy biedni wrócili do domu w slumsie i nie było już potrzeby udawania choroby, byli cudownie „wyleczeni” z tych dolegliwości. Niewidomi widzieli; lame może skoczyć. Stąd jedna z najbiedniejszych i najbardziej znanych dzielnic slumsów w XVII wieku stała się znana jako Cours des Miracles lub Court of Miracles.
Pod koniec XVIII i na początku XIX wieku wielkie slumsy zostały rozebrane podczas renowacji Haussmannis w Paryżu po rewolucji francuskiej. Ale Sąd Cudów był zakorzeniony w historii: zainspirował ustawienia dwóch słynnych powieści Victora Hugo: Nędznicy i Dzwonnik z Notre-Dame. (Court of Miracles ma nawet swoją własną piosenkę w animowanej adaptacji Disneya.) W Hunchbacku Hugo opisuje slumsy, jak to było kiedyś: „rynna zła i żebractwa, z włóczęgi, która wylewa się na ulice kapitał […] ogromna szatnia wszystkich aktorów tej komedii, grających rabunki, prostytucję i morderstwo na brukowanych uliczkach Paryża. ”
Know Before You Go
Weź Rue de Louvre od Sekwany do Rue d’Aboukir, a następnie Rue d’Aboukir. Rue de Damiette będzie po twojej prawej stronie. Ta tablica oznacza jedno miejsce, ale zanim pójdziesz, sprawdź, gdzie są inni, jeśli naprawdę interesujesz się badaniem kryjówek żebraków starego Paryża.
Musée de la Prefecture de Police
Założone 100 lat temu przez Préfet Louis Lépine, Musée de la Prefecture de Police prowadzi gości przez niektóre z bardziej ponurych rozdziałów w historii Paryża.
Wizyta jest przerywana obiektami, zdjęciami i odtwarzaniami egzekucji, zatruciami i masakrami, co sprawia, że niektórym jest to dla niektórych nieprzyjemne.
Muzeum przedstawia rolę odgrywaną przez policję i siły bezpieczeństwa w mieście w latach 1667-1945, ale ma tendencję do glosowania nad bardziej nieprzyjemnymi momentami, szczególnie roli odgrywanej przez te instytucje podczas powstania gminy w 1871 r. I okupacji nazistowskiej w drugim świecie. Wojna.
Szczególnie interesująca jest jednak sala skupiająca się na zbrodniach XIX i XX wieku, gdzie można znaleźć warunki do pracy w Alphonse Berthillon, słynnym antropometrze. To fascynujące spojrzenie na to, jak przestępcy zostali zidentyfikowani przed wiekami odcisków palców i kontroli DNA. Zwróć też uwagę na woskową głowę mordercy Henri Pranziniego, wykonaną z jego gilotynizowanej głowy i eklektyczną kolekcję skonfiskowanych mosiężnych kłykci.
Musée des Plans-Reliefs
Ponad sto wymyślnych modeli, tak dużych jak apartament w Paryżu, zostało stworzonych przez inżynierów, aby pomóc francuskim monarchom w planowaniu ich ataku z widokiem z góry. Pochodząca z 1668-1870, ta niezwykła kolekcja została prawie zniszczona, gdy ich dom w Luwrze został przekształcony w muzeum sztuki.
Projekt budowy miniaturowych wersji kluczowych umocnień rozpoczął się pod rządami Ludwika XIV, Króla Słońce, i kontynuował pod rządami Ludwika XV. Sto pięćdziesiąt stron zostało odtworzonych z żmudną dokładnością, zazwyczaj tworzonych na miejscu przez Corps de Fortifications, a następnie przeniesionych do kolekcji po jej zakończeniu. Zbudowane były przede wszystkim z gipsu, papieru-mâché i drewna, w skali 1: 600 lub od 1 cala do 50 stóp, z kluczowymi pomnikami często nieznacznie powiększonymi proporcjonalnie. Każdy model został zbudowany na niestandardowych stołach blokujących, które umożliwiły ich transport i ponowne złożenie dla króla. Twórcy najwyraźniej nie zadowalali się jedynie stworzeniem przemijającego podobieństwa do każdej lokalizacji, ponieważ są one bardzo szczegółowe, wiele z dodatkowymi efektami stworzonymi przez dodanie materiałów wyrzuconych z oryginalnej witryny.
Louis XIV mieścił się i pokazywał kolekcję w pałacu w Luwrze. Do czasu, gdy Luwr został ponownie sformułowany w 1774 r., W znacznym stopniu przestał istnieć, a zakurzone modele zostały prawie odrzucone. Na szczęście w 1777 roku kolekcja została przeniesiona do obecnego domu w Hôtel des Invalides na zamówienie Ludwika XVI – miejsca montażu, pierwotnie zbudowanego przez Króla Słońce, jako domu dla niepełnosprawnych żołnierzy, którzy walczyli w wojnach, które zaplanował z tymi bardzo modele. Dwadzieścia lat poświęcono konserwacji i rekonstrukcji starzejących się miniatur.
Przez dziesięciolecia kolekcja pozostawała w stagnacji, ale potem w okresie porewolucyjnym Imperium ujrzała nowe działania. Napoleon (którego grobowiec można również zwiedzić w Les Invalides) dostrzegł wyraźną przewagę, jaką mogły zapewnić te wyjątkowe widoki lotnicze, i natychmiast zlecił makiety swoich nowo podbitych ziem i fortyfikacji. Dostęp jego zespołu do nowszych technologii pomiarowych tworzy niezwykle dokładne modele.
Ostatnie modele powstały w 1870 r., Ponieważ Francja wstrzymała budowę nowych głównych fortyfikacji, a technologia fotograficzna zastąpiła potrzebę tych pracochłonnych dzieł. Kolekcja została uznana za zabytek historyczny w 1927 r. I oficjalnie ustanowiona jako muzeum w 1943 r. W muzeum mieści się około 100 modeli, z których tylko część znajduje się w ciemnym pomieszczeniu na ostatnim piętrze w Les Invalides, a kolejne 15 jest na miejscu. wystawa w Musée des Beaux-Arts w Lille.
