Musée Bricard
Musée Bricard, czyli Musée de la Serrure, było kiedyś jednym z małych ukrytych klejnotów Paryża. Ciekawa kolekcja zawiera zamki i klucze z czasów rzymskich do dnia dzisiejszego, w tym jeden zamek, który atakuje każdego, kto używa niewłaściwego klucza, oraz metalowe arcydzieło stworzone przez ślusarza, który sam trzymał się za zamkniętymi drzwiami w ciągu czterech lat, które zajęły aby go ukończyć. Muzeum jest obecnie zamknięte dla publiczności, choć wkrótce wkrótce zostanie ponownie otwarte.
Cimetière du Calvaire
Zwiedzanie Cmentarza w Calvary (Le Cimetière du Calvaire) w Paryżu jest trudne, ale nie tak trudne, jak pozwolenie na pochowanie w tym miejscu.
Cmentarz, zlokalizowany w paryskiej dzielnicy Montemartre, jest najmniejszy i najstarszy w mieście, i jest otwarty tylko dla publiczności dwa razy w roku. Ludzie mogą odwiedzić 1 listopada (Dzień Wszystkich Świętych) oraz podczas Miejskich Dni Dziedzictwa, które odbywają się w trzeci weekend września. Jeśli chodzi o pochówki, tylko ci, którzy są zmarłymi z rodzin, które są już pochowane, mogą używać Le Cimetière du Calvaire jako miejsca ostatecznego spoczynku.
Cmentarz, który został otwarty w 1688 roku na terenie Opactwa Montmartre, był pierwotnie używany do pochowania członków zakonu. Zarówno opactwo, jak i cmentarz zostały zniszczone podczas Rewolucji Francuskiej, ale ponieważ Le Cimetière du Calvaire był jedynym cmentarzem we wsi, został ponownie otwarty w 1801 roku. Jednak ponownie zamknął go otwór Cimetière Saint-Vincent w 1831 roku .
Dzisiaj na cmentarzu o powierzchni około 6,5 tys. Stóp kwadratowych znajduje się 85 pochówków. Jest jeden wątek poświęcony żołnierzom, którzy zginęli w Paryżu w marcu 1814 r. Podczas bitwy pod Paryżem, ale większość działek w Le Cimetière du Calvaire jest przeznaczona dla członków wybitnych rodzin Montemartre.
Do grona wybitnych ludzi należą członkowie rodziny Debray, rodziny młynów znanej z Moulin de la Galette, młyna i restauracji, których wybitny wiatrak został uwieczniony przez takich artystów jak Renoir i van Gogh; Nicolas-Félix Desportes, pierwszy burmistrz Montemartre; rodzina Lecuyerów, uważana za najstarszą rodzinę w Montmartre; oraz badacz Louis Antoine de Bougainville, dla którego nazwano roślinę Bougainvillea (jednak większość de Bougainville jest pochowana w Panteonie w Paryżu, tylko jego serce leży w Le Cimetière du Calvaire).
W 1980 roku włoski rzeźbiarz Tommaso Gismondi, którego dzieła można zobaczyć w Watykanie, stworzył brązowe drzwi, które teraz służą jako wejście na cmentarz. Ozdobne mosiężne drzwi otwierają się tylko dwa razy w roku. Poza tym znajduje się ukryta część historii Paryża.
Musée Edith Piaf
Francuska piosenkarka Edith Piaf zawsze śpiewała z nutą melancholii, jej głos przykuwał smutek w każdej frazie. Nic dziwnego, że złapała te ciemne kąty swoim głosem; jej życie było tak zabarwione smutkiem jak piosenki, które śpiewała. Schowane w dwóch pokojach w mieszkaniu na czwartym piętrze, gdzie mieszkała piosenkarka, Musée Edith Piaf w Paryżu pozwala odwiedzającym zastanowić się nad życiem i karierą legendarnego piosenkarza.
Nazwany „Małym wróblem” za głosem dowodzącym pomimo swojej małej postury, życie Piaf doprowadziło ją od skromnych początków do światowego fenomenu. Urodzona w podróży do akrobatycznego ojca i początkującej matki piosenkarki w 1915 roku, młoda Edith została wyciągnięta ze szkoły w 1922 roku i dołączyła do aktu ojca, gdzie po raz pierwszy zaczęła śpiewać na scenie, a do czasu, gdy skończyła 15 lat, jej śpiew był głównym rysować.
Jej życie przez następne pięć lat było rozmyciem ciąży, złych relacji i próbą życia przez odtrąconego kochanka. Ale przypadkowe spotkanie lokalnego właściciela kabaretu sprawiło, że jej życie zmieniło się na lepsze. Z jego pomocą Piaf rozpoczęła karierę jako główna atrakcja kabaretu. Ubrana w to, co stanie się jej charakterystycznymi czarnymi sukienkami, występy Piaf przyciągnęły gwiazdy, pochwałę i uwagę głównych wytwórni płytowych. Nagrała swój pierwszy album w 1936 roku i stała się międzynarodową sensacją (z kilkoma znaczącymi uderzeniami po drodze – uzależnieniem od alkoholu i narkotyków, kilkoma ofiarami śmierci bliskich, w tym właścicielką kabaretu, który rozpoczął karierę, oraz szeregiem problemów zdrowotnych ).
Muzeum Edith Piaf w Paryżu to jednak mniej biografia jej życia. To jej życie opowiadane w przedmiotach, manekiny ubrane w czarne, subtelne sukienki, listy, fotografie, buty, rękawiczki.
„Historia życia Piaf jest znana z tego, że odwiedza ją” – pisał reporter w The Paris Review. Twórca muzeum i docent Bernard Marchois powiedział w The Paris Review: „Nie chcieliśmy tworzyć tradycyjnego muzeum”.
Marchois spotkał się z Piaf, kiedy był nastolatkiem, a miała czterdzieści kilka lat na przyjęciu w domu Piafa. Stał się fanem i przyjacielem piosenkarza i stworzył muzeum w 1967 roku w mieszkaniu przylegającym do niego. W 1933 roku w mieszkaniu znajdowała się też krótka rezydencja Piaf. Mówi odwiedzającym (tylko po francusku) o swoich czasach z Piaf, a nawet ogłasza, kiedy dusza piosenkarza wchodzi do pokoju.
Jardin d’Acclimatation
Dziś Jardin d’Acclimatation to piękny zestaw ogrodów i atrakcji parku rozrywki. Dzieci można zobaczyć, grając w gry, jeżdżąc na karuzeli, pieszcząc farmy lub jedząc uszy słonia. Byłoby szalenie myśleć, że około 150 lat temu, ludzie jedli rzeczywiste słonie z tego „ogrodu”. Ale oni byli.
Jardin d’Acclimatation został założony w 1860 roku jako park zoologiczny w Bois de Boulogne, na zachodnim skraju Paryża. Napoleon miał nadzieję, że stanie się to połączeniem publicznego parku podobnego do Ogrodów Angielskich, a także miejscem, w którym można będzie podziwiać dzikie zwierzęta, gdy zapełniają się inne parki zoologiczne w Paryżu.
Podczas oblężenia Paryża przez Prusaków sprawy przybrały dziwny obrót w 1870 roku. Paryżanie zostali zmuszeni do zjedzenia psów, kotów i innych zwierząt, aby przetrwać, podczas gdy ich zapasy się zmniejszyły. Ale ponieważ burżuazja nie poddała się posiłkom na tak skromnych stworzeniach, legendarny szef kuchni, Alexandre Étienne Choron, zaproponował menu tylko najbardziej egzotycznych zwierząt z Jardin d’Acclimatation. Należą do nich gulasz z kangura, consomme słonia, niedźwiadki w sosie pieprzowym, pieczony wielbłąd, antylopa w sosie truflowym, galantyna pawia i gulasz z Pythona. Oczywiście wszystkie te potrawy zostały podane z najlepszym winem w rezerwatach.
Po tej katastrofie park zdecydował się pójść w nowym, upiornym kierunku, tworząc ludzkie zoo w 1877 roku. To „zoo” pokazywało ludzi z izolowanych plemion w Afryce, a także Eskimosów. Plemiona były trzymane w ogrodzeniach, gdzie Paryżanie mogli obserwować ich sposób życia. Wystawa ta była niezwykle popularna i podwoiła liczbę odwiedzających zoo. Ludzkie zoo zostało ostatecznie zamknięte w 1931 roku, a park zaczął koncentrować się na atrakcyjności głównie dla dzieci.
Dziś ta mroczna przeszłość nie ma widocznej historii w wesołym, pięknym parku. Są przejażdżki, licha laurowe i zielone tereny krajobrazowe z drzewami, krzewami i kwiatami. Pawie i inne ptaki wędrują po parku, dodając harmonijnej atmosferze. Zwierzęta hodowlane żyją wokół małej farmy Normanów, gdzie odwiedzający mogą je karmić i karmić. Istnieje kilka innych ogrodów, w tym ogród kuchenny, który rośnie jadalne, rodzimych roślin europejskich, takich jak truskawki i maliny, które uzupełniają zieleń. W parku jest wiele restauracji otwartych na lody lub lunch. W menu nie ma dzikich zwierząt.
