Basilique Notre-Dame-des-Victoires
Prawie każdy cal tej paryskiej bazyliki jest pokryty eksotosami, dewocjonalia, które biorą swoją nazwę od łacińskiego „ex voto suscepto” lub „od przyrzeczenia złożonego”. Kościół ma zdumiewające 37 000 przedmiotów.
Kościół nazywa się Notre Dame des Victoires lub Our Lady of Victories, po zjednoczeniu Francji pod wodzą Ludwika XIII, który modlił się do Dziewicy o pomoc. Stało się popularnym miejscem dla pielgrzymów katolickich na początku XIX wieku, którzy składali ofiary Niepokalanemu Sercu Maryi. Zbiór byłych wotywów wciąż rośnie, choć przestrzeń na ścianie staje się coraz rzadsza.
Walne wotum mają różne formy. Najczęściej są to grawerowane cegły zakupione przez oferenta dla kościoła. Czytali takie rzeczy jak „La Sainte Vierge Ma Conserve Mon Petit Garcon En Mai 1856, C Et R” („Święta Dziewica Uratowana Mój Mały Chłopiec w maju 1856 r. C i R”), lub nr 9011, „Jai Confié Ma Barque A L’etoile De La Mer Et Elle La Hereusement Conduite Au Port, LC „(” Powierzyłem moją łódź Gwiazdzie Morza, a ona na szczęście doprowadziła ją do portu, LC „). Jest jedna sekcja pięknie wykutych metalowych serc. Kolejna ściana zawiera skrzynkę wojskowych medali, ofiarowanych przez żołnierzy Błogosławionej Matce jako podziękowanie za ich życie.
Nigdy nie dowiemy się, czy te modlitwy zostały udzielone przez boską interwencję, szczęście lub po prostu pozytywne intencje, ale jest to wzruszająca obserwacja dowodów wieków spełnionych ślubów i wdzięcznych ludzi.
Argonaute Submarine
Francuska łódź podwodna Argonaute, znana również jako S636, została uruchomiona 23 października 1958 roku jako okręt flagowy w eskadrze podmorskiej Toulon. Dzięki ukradkiem, cichym silnikom wysokoprężnym i 40-osobowej załodze Argonaute uznano za jedną z najnowocześniejszych łodzi podwodnych na świecie. Spędziła 2147 dni na morzu, odbyła dziesięć podróży dookoła świata i przebywała pod wodą w sumie 32.700 godzin.
Po 24 latach lojalnej służby Argonauta wycofał się z czynnej służby. Została przeniesiona z Tulonu do Gibraltaru do Hawru, a następnie do Canal de l’Ourcq, gdzie została podniesiona z wody za pomocą dźwigów i przeniesiona do obecnego miejsca w Paryżu.
W 1991 Argonauta został otwarty dla publiczności, a jego wnętrze jest nadal otwarte codziennie z opłatą wstępną.
Przystosowane za zgodą Exploguide.com poświęcone podróżnym szukającym alternatywnych i niedoszłych podróży.
„Fałszywe drzwi Les Spécialistes”
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że nie ma wielkiego powodu, aby zauważyć choćby numer 1 Bis Rue Chapon w 3. dzielnicy Paryża. Pokryte graffiti, zwyczajne zielone drzwi w pobliżu końca ulicy nie pozostawiają żadnych powodów, by się zatrzymać. Ale wszystko nie jest takie, jak się wydaje.
Mały znak obok nieokreślonego wejścia brzmi: „J.B. & S.B. Specjaliści „, który niewiele wskazuje na to, co robią mieszkańcy budynku. Puknij do drzwi, aby uzyskać odpowiedź, a będziesz czekał bardzo długo. Ponieważ 1 Bis Rue Chapon nie jest prawdziwym drzwi, a przynajmniej nie drzwi, które prowadzą do dowolnego miejsca. Adres, drzwi i znak to tylko fasadka, zamontowana na pustej ścianie.
„J.B. & S.B. Specjaliści „to w rzeczywistości artyści Julien Berthier i Simon Boudvin. Duet stworzył fasadę jako sztukę uliczną trompe l’oeil. Wczesnym rankiem w 2006 roku para zainstalowała fasadę, zaprojektowaną specjalnie do wypełnienia pustej ściany i przestrzegania wszystkich lokalnych kodów architektonicznych w czasie krótszym niż 30 minut.
Dali pustej ścianie również fałszywy adres: „1 Bis.” („Bis”, oznaczające powtórzenie lub dwa razy, wyznacza adresy dla podzielonych partii, takich jak 1B lub 1 1/2.)
Fasada jest instalacją stworzoną do reprezentowania wszystkich popularnych, ale potencjalnie tajemniczych bram i bram, które istnieją w miastach na całym świecie. Początkowo wyobrażano sobie, że jest tymczasowy, ale ponad dziesięć lat później – ku zaskoczeniu artystów – wciąż tam jest.
Fałszywe paryskie drzwi i ściany zostały wielokrotnie oznakowane i spryskane przez wiele lat, a przynajmniej raz miejska drużyna zajmująca się oczyszczaniem oczyściła fascynowaną fasadę. Choć gdyby władze miejskie przesłały fakturę za tę pracę do 1 Bis Rue Chapon, będą musiały czekać bardzo długo.
Musée Marmottan Monet
To muzeum jest nieco na uboczu, ale warte wysiłku, aby znaleźć.
Jest to dawny domek myśliwski księcia, który był zapalonym kolekcjonerem dzieł impresjonistycznych, a po jego śmierci został przekazany francuskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jeden z synów Moneta ofiarował wiele jego dzieł, które są obecnie przechowywane w tym muzeum, a inne kolekcje zostały darowane przez te wszystkie lata.
W muzeum znajduje się wiele prac mniej znanych, ale interesujących artystów. Obejmuje także pokoje z epoki i dużą kolekcję iluminowanych rękopisów.
Pont de la Concorde
Długo symbol władzy królewskiej, Bastille spadł 14 lipca 1789 roku, do powstania ludzi, oznaczający zapłon rewolucji francuskiej. Chociaż w twierdzy znajdowało się tylko siedmiu więźniów, w jej tyranii towarzyszyli więźniowie, tacy jak markiz de Sade i Wolter. Bunt, który rozpoczął się wraz z francuską arystokracją przeciwko królowi, w końcu posunął się do trzeciego stanu.
Zniszczenie potężnego więzienia pozostawiło kopce gruzu i kamieni, z których wiele wykorzystano do budowy Pont de la Révolution. Chociaż budowa mostu trwała przed 1789 r., Większość kamieni potrzebnych do wykończenia go nie została nabyta. Rozbiórka Bastylii była doskonałą okazją do ukończenia mostu i zbudowania jednego z pierwszych zabytków nowej republiki. Znosząc pierwotną nazwę Pont Louis XVI, Pont de la Révolution został ukończony w 1791 roku.
Podobnie jak na Place de la Révolution, miejscu gilotyny, która stała się Place de la Concorde, most nabrał mniej agresywnego imienia po panowaniu terroru. Został przemianowany na Pont de la Concorde w 1795 roku. Podczas Przywrócenia, powrócił do pierwotnego imienia Ludwika XVI, przed powrotem do Pont de la Concorde w 1830 roku.
Przez lata miał różne dekoracje, posągi zmarłych generałów pod Napoleonem i posągi monarchów pod rządami Ludwika XVIII. Teraz jedynymi ozdobami poza lampami są liczne samochody, które codziennie nad nim krążą.
Inne ślady Bastylii można wciąż zobaczyć w okolicach Paryża, w tym w stacji metra Bastille linii 5 oraz w bruku przy Place de la Bastille, gdzie w miejscu byłego więzienia znajduje się spiżowa kolumna.
Le Droit Humain Masonic Lodge
Możesz być zaskoczony tym, że ten progresywny cytat wyrył się na fasadzie budynku przy 5, Rue Jules Breton. To dewiza Le Droit Humain, masońskiego porządku stworzonego w 1901 roku, który dokonał transgresywnego wyboru, aby zatwierdzić inicjację kobiet w loży.
To nie był prosty akt myślenia przyszłościowego. W tamtym czasie parytet płci nie był wspierany przez szkocki rytuał masoński, nie mówiąc już o samym społeczeństwie.
Pod dynamicznym kierownictwem Marii Deraismes, dziennikarki i feministki zaangażowanej w promowanie uznania kobiet i praw dzieci (i która w 1882 była pierwszą kobietą, która kiedykolwiek zainicjowała masonerię we Francji) równość płci stała się namacalnym przykładem Wolnego Masona aspiracje do intelektualnego i społecznego progresizmu.
Uznawana za zakazane tabu w powstających masońskich tekstach, inicjacja kobiet była ogromnym krokiem naprzód w kierunku wczesnego postępu społecznego feminizmu w Europie.
Le Droit Humain jest obecnie międzynarodową wspólnotą liczącą ponad 17 000 członków na pięciu kontynentach. Najstarszą ze wszystkich lóż jest ta paryska lokalizacja, dzięki czemu progresywny napis jest jeszcze mocniejszy i symboliczny dla organizacji.
