Kolekcja Le Chat Noir
W XIX-wiecznym Paryżu najfajniejsze koty w mieście zgromadziły się w tym, co stanie się pierwszym nowoczesnym kabaretem. Popijając napoje alkoholowe, osiedlili się w nocnej pogawędki w Le Chat Noir. Choć legendarny klub nocny już dawno został zamknięty, żyje dzięki popularnej kulturze dzięki swojej ukochanej maskotce.
Le Chat Noir trwało tylko od 1881 do 1897 roku, ale dzieła sztuki i plakaty przedstawiające czarnego kota z autografem (również o nazwie Le Chat Noir) zyskały międzynarodowe uznanie i stały się bardzo kolekcjonerskie. Nawet teraz, ponad sto lat po zamknięciu, praktycznie niemożliwe jest wpaść do sklepu z pamiątkami w Paryżu, nie widząc kubków z kawą, magnesów na lodówkę, plakatów i pocztówek słynnego kota.
Spuścizna kabaretu zachowała się również w bardziej cenionym miejscu. Musee de Montmartre mieści wspaniałą kolekcję dzieł Le Chat Noir. Widzieć oryginalne odbitki i ulotki z XIX wieku, a wszystko to uświetnione kultowym czarnym kotem. W kolekcji muzeum znajduje się także kilka powiązanych ze sobą prac.
Słynny plakat został stworzony przez Theophila Steinlena, jednego z czołowych artystów tego dnia. Steinlen był kocim hodowcą, który często prezentował koty w swoich plakatach. Wyszukana aureola za głową kota w plakacie Chat Noir jest ukłonem w stronę innego projektanta plakatów tego dnia, Alphonse Mucha. Mucha często rysował skomplikowane elementy przypominające halo, zdobiące postacie ludzkie w swojej pracy, a tu Steinlen wykorzystał okazję, by nawiązać do swojego kolegi projektanta.
Muzeum mieści się w najstarszym domu w całym Montmartre, Bel Air House, który został zbudowany w 16 wieku. Choć muzeum zachowuje wiele znaczących dzieł sztuki, kładzie duży nacisk na historię obszaru Montmartre. Muzeum było niegdyś domem, więc należy pamiętać, że jest kilka pięter i klatek schodowych do zbadania.
Paris Padlocks of Love
Paryż jest miastem miłości, więc dobrze, że francuska stolica ma kilka kwitnących lokali miłosnych.
Love locks – nowoczesna „tradycja”, w której zakochani zapisują swoje imiona lub inicjały na kłódce, przywiązują ją do publicznej konstrukcji i wyrzucają klucz, trwale zamykając swoją miłość – używaną do zdobycia Pont des Arts, kładki dla pieszych, które przecinają Sekwana od lewego brzegu do Luwru, a także Pont de l’Archevêché, w cieniu katedry Notre Dame.
Kilka lat temu, po politycznych dyskusjach na temat tego, czy zamki były odstręczające, czy szkodliwe dla integralności architektury miasta, Pont des Arts został tajemniczo oczyszczony pewnej nocy, a zamki są obecnie rutynowo usuwane z różnych miejsc w mieście.
Wielu mieszkańców uważa lovelocks za poważny problem, który zagraża mostom i innym ważnym punktom orientacyjnym ze względu na nagromadzony ciężar zamków. Jednak w czerwcu 2014 r. Część mostu Pont des Arts musiała zostać zamknięta, gdy jeden z jego metalowych krat zawalił się, uniesiony przez zamki. W maju 2015 r. Rada miejska podjęła decyzję o usunięciu wszystkich (łącznie 45 ton) i zainstalowaniu paneli, aby uniemożliwić ludziom tworzenie nowych.
Oczywiście, turyści domagają się usunięcia zamków miłosnych, narzekając, że jest to ukochana tradycja paryska. Warto jednak pamiętać, że Pont des Arts powstał pod rządami Napoleona I, a zamki miłosne zaczęły pojawiać się dopiero w 2008 roku!
Oczywiście, zamki miłosne nie zniknęły z mostów nad Sekwaną. Rzeczywiście, dostawcy kłódek i markerów permanentnych rozwijają się dobrze na mostach i obok nich. Jednak, kochankowie, miejcie się na baczności, władze miasta często usuwają zamki z charakterystycznych punktów, łamiąc je i być może łamiąc miłość, którą blokady miały zabezpieczać?
Aktualizacja 2016: zamki zostały odcięte od mostu ze względów bezpieczeństwa.
Musée Dupuytren
Aktualizacja: Od marca 2016 r. Muzeum Dupuytren jest zamknięte. Kolekcja zostanie przeniesiona do innego kampusu uniwersyteckiego i zostanie ponownie otwarta we wrześniu 2016 r. Kolekcja będzie otwarta dla studentów i naukowców wyłącznie po wcześniejszym umówieniu, przy czym tylko okazjonalne dni będą dostępne dla publiczności.
Ta kolekcja tysięcy anatomicznych wosków, patologii i okazów terratologicznych prawie została utracona do historii.
Kolekcja muzeum została zapoczątkowana przez francuskiego chemika i ojca toksykologii Mathieu Orfila w 1835 roku, w nieużywanej części klasztoru. 102 lata później, w 1937, muzeum zostało spłukane i zostało zmuszone do zamknięcia. Siedział zaniedbany i gnijący przez następne 30 lat, zanim został uratowany przez Jacques’a Delarue’a w 1967 roku.
Podczas gdy w tamtych latach zaginęło lub zniszczono wiele elementów, muzeum wciąż posiada imponującą kolekcję okazów z XVII i XVIII wieku. Na szczególną uwagę zasługują mózgi pacjentów z afazją, zachowane w alkoholu i nadal wykorzystywane w badaniach nad funkcją mózgu.
Muzeum erotyki
W odróżnieniu od paryskich „poważniejszych renomowanych zabytków” znajduje się Muzeum erotyki w Paryżu. Mieszczący się w dawnym kabarecie muzeum wypełnia siedem pięter erotyczną sztuką i artefaktami z Europy, Ameryki, Azji i Afryki.
Wystawa najbardziej … szlachetnej natury, wystawy prezentują trendy seksualności w całej historii i przestrzeni. W muzeum znajdują się cztery stałe wystawy i szereg pokazów czasowych. Wśród ciekawych eksponatów znajdują się nieme filmy porno z początku XX wieku w czerni i bieli.
Zawierając relikty sięgające od czasów prehistorycznych po dzień dzisiejszy, kolekcja „Sacred Art” przedstawia sposób, w jaki ludzkość uhonorowała „cud życia”. Na kontynencie, płodność i płodność, które unieśmiertelniają życie, dały początek istnienie kultów poświęconych czci siłom reprodukcji. Te bożki, amulety, maski i inne ceremonialne przedmioty zostały wymodelowane, wyrzeźbione, pomalowane lub wygrawerowane, a teraz zostały zaprezentowane publiczności.
Drugie piętro muzeum poświęcone jest kolekcji rzadkich dokumentów, zdjęć i rysunków związanych z prostytucją w paryskich burdelach, obejmujących okres od końca XIX wieku do 1946 r. (Kiedy te zakłady zostały zamknięte). Ta sekcja była szczególnie interesująca dla artystów potrzebujących inspiracji.
Kolekcja „Sztuka współczesna” odzwierciedla XX-wieczne wyzwolenie samoświadomości dotyczące ciała i płci.
Radząc sobie z rekreacyjnymi aspektami seksualności, kolekcja „Sztuka popularna”, często wciągająca satyrę, ma na celu udramatyzowanie wielu spopularyzowanych tematów tabu.
Musée de la Poupée
The Musée de la Poupée to niewątpliwie jedno z najbardziej niesamowitych i niezwykłych muzeów w Paryżu. Ukryta w cichej uliczce w bardzo zatłoczonej dzielnicy Marais, prawdziwa instytucja, prawdziwe muzeum kieszonkowe, wygląda jak domek dla lalek.
Muzeum lalek zostało otwarte w 1994 roku przez Guida Odina i jego syna Samy’ego, którzy obaj mieli obsesję na punkcie eleganckiej kruchości osób z ich kolekcji. Muzeum Lalek wyświetla tysiące artefaktów; zabawki, automaty, miniaturowe manekiny, lalki wróżbiarskie i figurki z czarów – armia dziwnej urody, która odsłania ludzką uniwersalną fascynację sobą.
Wykonane z celuloidu, wosku, porcelany, a nawet ludzkich włosów, ich ciała i kształty określały ideał kobiecości, który oscylował w kanonie piękna ich epoki. Czasami prezentowane w dioramach, które naśladują hausmanskie szafki, herbaciarnie czy kiczowate seashory, lalki odtwarzają iluzję życia w najdziwaczniejszy ze sposobów, tkwiący w ponadczasowych kobiecych stereotypach. Z ich pękniętymi uśmiechami i melancholijnymi zezowami, niezliczona ilość gapiących się szklanych oczu zaoferuje ci podróż w czasie, bilet w jedną stronę do krainy niesamowitych.
