Le Chabanais
Wielkie schody w stylu Art Deco, balustrady pokryte złotymi sznurami przeplecionymi organicznymi motywami – witaj w Le Chabanais, „Domu Wszystkich Narodów”.
Otwarta przez Madame Kelly, zaledwie kilka kroków od Luwru w 1878 roku, Le Chabanais zasłużyła sobie na reputację ekstrawagancji, zarówno w wystroju, jak i osobistościach z wyższych sfer, które wydawały pieniądze i ćwiczyły libido w ramionach trzydziestu znakomitych „kurtyzan w rezydencji” . ”
Kosztem około 1,7 miliona zainwestowanych franków (około 12,5 miliona USD) i akcji sprzedanych za wygórowaną cenę bogatym prywatnym inwestorom, Le Chabanais stał się najbardziej dochodowym burdelem na kontynencie europejskim. Legenda złotej ery Maison Close była popularnym przystankiem dla bogatych europejskich turystów, obowiązkowym jak modlitwa w Katedrze Notre Dame lub zwiedzanie Wieży Eiffla.
Jak każdy dobry erotyczny plac zabaw, każdy pokój miał temat. „Ludwik XVI” zapewniał seks w dekadenckiej monarchicznej nostalgii, a pokój mauretański był ulubieńcem poety Guya de Maupassanta, który wykonał własną replikę pokoju w swoim domu. Częstym gościem Le Chabanais, króla Edwarda VII lub „Dirty Bertie”, była wanna z miedzi sfinksowej wyprodukowana dla jego uprzywilejowanego apartamentu, pozwalająca na chude szampana, podczas gdy Toulouse-Lautrec, inny znany hodowca burdelu w swojej epoce, ofiarował szesnaście lat temu erotyczne obrazy olejne przedstawiające centaury w ferworze namiętności.
To gorliwe poczucie dekoracji, w całym jego nadmiarze i egzotycznym blasku, zostało oficjalnie przyjęte, gdy „Pokój Japoński” zdobył nagrodę za „Najlepszy Projekt” na prestiżowych targach w Paryżu w 1900 roku, stając się symbolem paryskiego stylu życia, bogactwa i nowoczesności .
Po dziesięcioleciach bezsennych nocy i erotycznych uroczystości, Le Chabanais zamknął, wyłączając czerwoną latarnię 13 kwietnia 1946 roku. Po II wojnie światowej domy przyjemności zostały uznane za nielegalne, nękane pogłoskami o współpracy i wczesnym feminizmie. Wszystkie meble, od kaloryferów po popielniczki, zostały sprzedane na aukcji w 1951 roku, rozpraszając bajeczne wnętrza w prywatne kolekcje.
W dzisiejszych czasach 12 Rue Chabanais jest bardzo spokojnym budynkiem biurowym; jedynymi pozostałościami z jego siarkowej przeszłości są podwójne windy, które niegdyś pozwalały randym klientom na odwiedzanie różnych pięter bez ryzyka niezręcznego kontaktu z innymi odwiedzającymi.
Galeria Paleontologii i Anatomii Porównawczej
Od ponad wieku Galeria Paleontologii i Anatomii Porównawczej fascynuje i przeraża odwiedzających masywnymi stekami zrekonstruowanych szkieletów zwierząt.
Założone w 1898 roku, w celu zachowania szeregu rozproszonych zbiorów naukowych, wielopiętrowe galerie skamieniałości i kości stanowią jedną z najbardziej obszernych i kompleksowych prezentacji naturalnych artefaktów na świecie. Muzeum podzielone jest na dwie osobne galerie, z których każda ma oszałamiającą kolekcję. Galeria Paleontologiczna jest wypełniona niesamowicie kompletnymi skamielinami i, co najbardziej imponujące, wieloma masywnymi szkieletami dinozaurów ułożonymi wśród budynków zdobionej szkłem i żelazną architekturą.
Jednak prawdziwym elementem pokazowym muzeum jest Galeria Anatomii Porównawczej. W tej części muzeum ponad 1000 szkieletów zwierząt jest dosłownie od ściany do ściany w masywnej galerii. Pozostałości każdej bestii są zwrócone w tym samym kierunku, tworząc iluzję nieumarłego pędu, gdy odwiedzający wchodzą do pomieszczenia. Konie, słonie, duże koty i dowolna liczba innych stworzeń są reprezentowane w gigantycznej kolekcji kości.
Galeria Paleontologii i Anatomii Porównawczej jest obecnie częścią rozrastającego się we Francji Narodowego Muzeum Historii Naturalnej, które obejmuje około 14 instytucji w całym kraju. Podczas gdy każda strona ma własny punkt widzenia, może to być jedyna część zbiorowości, która cechuje się pędem szkieletu.
Centre Pompidou
Wnętrze i wnętrze Centre Georges Pompidou znajdują się w 4. dzielnicy Paryża i są niemal równie absurdalne i surrealistyczne. Na zewnątrz zastosowano konstrukcję „inside out” z dużymi rurami na elewacji budynku, a wnętrze składa się z dość konceptualnej sztuki współczesnej.
We wczesnych etapach planowania twórcy Centre Pompidou postanowili pozostawić projekt budynku do konkursu na projekt architektoniczny. Zwycięzcą został zespół złożony z trzech architektów (dwóch Włochów i Brytyjczyka), którzy opracowali plany dla 7-piętrowego arcydzieła architektonicznego o powierzchni 1,1 miliona kwadratowych, które według National Geographic było „miłością na sekundę” dla założycieli .
Wewnętrzna strona zewnętrzna przeniosła funkcjonalne urządzenia budynku z przestrzeni głównej i na zewnątrz, dzięki czemu galerie wewnątrz mogły mieć więcej miejsca do pracy. Aby jeszcze bardziej urozmaicić sprzęt, urządzenia budynku zostały oznaczone kolorami: niebieski do ogrzewania i chłodzenia, zielony do rur instalacyjnych, żółty do przewodów elektrycznych i czerwony do schodów ruchomych (który, oczywiście, znajduje się na zewnątrz budynku także).
Ale widok z zewnątrz nie jest nawet połową tego – liczy się to, co jest w środku. Za rurami i wejściami do Centre Pompidou kryje się udana manifestacja idei stworzenia nowoczesnego, nietradycyjnego wielokulturowego kompleksu sztuki i literatury w centrum jednego z największych miast świata. Zostało to zrealizowane poprzez umieszczenie w centrum budynku Muzeum Narodowego Sztuki Współczesnej (Musee National d’Art Moderne), co czyni go największym nowoczesnym muzeum sztuki na całym kontynencie europejskim.
Ale sztuka nie jest tylko wizualna; jest również oparty na dźwięku – stąd Centrum Pompidou jest także domem IRCAM, centrum badań muzyki. Jakby tego było mało, budynek mieści się również na szóstym piętrze restauracji z panoramicznym widokiem na Paryż, a także zawiera literaturę poprzez Bibliothèque Publique D’Information (Biblioteka Informacji Publicznej).
Niektóre mniejsze, ale równie dziwne atrakcje w Centre Pompidou to Fontanna Strawińskiego, fontanna z 16 rzeźbami przedstawiającymi postaci z piosenek skomponowanych przez Igora Strawińskiego oraz „Horyzontalny”, telefon stworzony przez wynalazcę telefonu komórkowego, Alexandra Caldera. Przed budynkiem, plac zwany „Place Georges Pompidou” jest dobrze znany z mimów, żonglerów, artystów i artystów ulicznych.
Chociaż wielu konserwatorów oponowało przeciwko budowie czegoś takiego jak rafineria ropy naftowej w historycznym centrum Paryża, opinia publiczna odpowiedziała pozytywnie, ponieważ połączenie sztuki i dziwactwa jest czymś, z czego wszyscy moglibyśmy z pewnością skorzystać.
